اخلاق و كردار ناپسند
بخشی از دعای ششم صحیفه سجادیه :
پناه ببرید به خداوند بزرگ از
نكته ى جالب ديگر اين است كه امام معصوم يگانه ملجأ و پناه را براى گرفتاران ، مطرودان ، گنه كاران و غربا ، فقط خداوند متعال بر شمرده است و اين به دليل آن است كه اگر انسان مطرود از كسى كمك گيرد و در جايى حاجت روا شود ، در واقع جز از احاطه ى قدرت و صنع حضرت حق مدد نگرفته و حاجت روا نشده است و هر فرد مضطربى به هر كسى اظهار حاجت كند و كسب منفعتى نمايد ، تنها فعل ناشى از اسم حضرت حق به فرياد او رسيده است ، اگر چه خود او نداند . علامه ى طباطبائى رحمه الله مى فرمود :
«اگر بت پرستان به دنبال پرستش بت ها رفته اند ، به توهم آن بوده است كه بت ، در كار مؤثر است و اگر قطعا مى دانستند از او كارى ساخته نيست ، هرگز در مقابل او كرنش نمى كردند . پس بت پرست ، مؤثرپرست است واشتباه او تنها در اين جهت است كه خيال كرده است بت ، مؤثر است ، ولى اگر بفهمد كه از بت كارى ساخته نيست ، آن را دور خواهد انداخت . بدين ترتيب جاى ترديد نيست كه مؤثر تام در همه جا و همه ى زمان ها و مكان ها فقط خداوند – تبارك و تعالى – است .»
بنابراين ، اگر بندگان غافل ، آثار موجود را به منشأ ديگرى نسبت دهند ؛ مثلا پزشك را معالج بدانند ، خداوند سبحان اين خطا را اصلاح مى كند و مى فرمايد : «هو الشافى» و اگر نابود كردن را به بيمارى خاصى نسبت دهند ، خدا خود را محيى و مميت مى خواند و اگر كارگر و كارفرما را فراهم آورنده ى خوراكى بداند ، خداوند متعال مى فرمايد : «هو المطعم» . در هر حال از آن جا كه خداوند سبحان تنها موجود تأثيرگذار است ، بايد حقيقت هر رخدادى را در هستى ، مستند به حق سبحانه دانست و گرنه سؤال هم چنان باقى خواهد ماند كه فلان شى ء چرا و چگونه داراى اثر خاص گرديد ؟
اللهم يا من برحمته يستغيث المذنبون ، و يا من الى ذكر احسانه يفزع المضطرون ، و يا من لخيفته ينتحب الخاطئون ، يا أنس كل مستوحش غريب ، و يا فرج كل مكروب كئيب ، و يا غوث كل مخذول فريد ، و يا عضد كل محتاج طريد ؛
بار الها ! اى آن كه گنه كاران از رحمت او طلب يارى مى كنند و بيچارگان با يادآورى احسان او آرام مى گيرند و اى كسى كه گنه كاران از ترس او به شدت مى گريند و اى آن كه هر غريب وحشت زده با او انس مى گيرد و هر گرفتار بيچاره با او به گشايش مى رسد واى مدد هر درمانده ى تنها و اى بازوى هر نيازمند آواره.
.......................
