اخلاق و كردار ناپسند
بخشی از دعای ششم صحیفه سجادیه :
پناه ببرید به خداوند بزرگ از
خداى ناديدنى
امام عليه السلام در سومين وصف فرمود كه بينندگان از ديدار حضرت حق ناتوان هستند. به راستى چشمان ظاهربين ما، چه مقدار توان رؤ يت پديده هاى طبيعى را دارد و نسبت بين ديدنى ها و ناديدنى ها او چه مقدار است؟
حقيقت آن است كه ديدنى ها اندك و ناديدنى ها بسيار است؛ زيرا ديدنى هاى انسان در محدوده يك سلسله امواج با طول موج هاى متناسب با دستگاه بينايى قرار دارند؛ همچنان كه گوش انسان نيز فقط امواج با طول موج هاى مخصوص را مى گيرد و از درك بقيه آن ها عاجز است. بنابراين قدرت ديد انسان بسيار محدود بوده و جز يك سلسله از امواج خاص - كه متناسب با ساختار چشم است - را نمى بيند. البته روشن است كه اين مقايسه فقط در ارتباط با جهان مادى صحيح مى باشد، زيرا عوالم ديگر، از دسترس امواج و نوسانات نورى خارج بوده به هيچ وجه در ارتباط با ساختار چشم نيست و لذا خارج از قلمرو قواى حسى انسان مى باشد.
از اين رو، ديدن ذات خداوند متعال كه آفريدگار همه چيز و خلاق همه عالم (از جمله چشم) است، هرگز باوركردنى نيست؛ چرا كه علت، در افق احاطه يا ديد معلول قرار نمى گيرد.
فراز آخر دعا در بيان عجز واصفان عالم است؛ آنان كه بايد طيران عقول خود را در آن اوج - كه برتر از آن محال است - قرار دهند و به اين نكته در رسند كه ناتوان تر از آنند كه كمتر وصفى از حقيقت نامحدود و غيرمتناهى خالق بى همتاى خويش را ارايه كنند؛ زيرا آنچه در احاطه ذهنى مخلوق درمى آيد محدود است.
..................................
