• بخشی از دعای شانزدهم
1- خداوند هر كس را كه پس از توكل به او، درباره فقرش شكایت به
اللغه: كريم جامع انواع خير و شرف و فضايل.
دائم: دوام دارنده.
عدد: به معنى معدود.
عالى: بلندى و رفعت دارنده، و دانى نزديكى دارنده.
بهاء: حسن و جمال و عظمت.
مجد: شرف و بزرگى، كبريا بزرگى و پادشاهى.
التركيب: اكرم و ادوم اگر چه به حسب صيغه افعل التفضيل است، لكن مفضل و مفضل عليه در اصل مصدر بايست شركت داشته باشند الا اينكه در جنب خالق معدوم صرف نشايد گفت ايشان شريك در اصل فعل اند پس لابد گوئيم افعل تفضيل در مقام منسلخ از تفضيل است و اين استعمال هم شايع هست الكريم و الدائم و الاول و الاخر و نحو ايشان در امثال اين كلمات انسب هستند به بدليت از جهت انت بدل كل من الكل، و قبل و بعد مبنيان به فتح از ظروف زمانيه هستند.
شرح: يعنى توئى خدا نيست خدائى مگر تو خدائى كه اين صفت دارد كريم است و اكرم دائم و ادوم دوام دارد كه دوام او را نهايت نيست.
اللغه: كريم جامع انواع خير و شرف و فضايل.
دائم: دوام دارنده.
عدد: به معنى معدود.
عالى: بلندى و رفعت دارنده، و دانى نزديكى دارنده.
بهاء: حسن و جمال و عظمت.
مجد: شرف و بزرگى، كبريا بزرگى و پادشاهى.
التركيب: اكرم و ادوم اگر چه به حسب صيغه افعل التفضيل است، لكن مفضل و مفضل عليه در اصل مصدر بايست شركت داشته باشند الا اينكه در جنب خالق معدوم صرف نشايد گفت ايشان شريك در اصل فعل اند پس لابد گوئيم افعل تفضيل در مقام منسلخ از تفضيل است و اين استعمال هم شايع هست الكريم و الدائم و الاول و الاخر و نحو ايشان در امثال اين كلمات انسب هستند به بدليت از جهت انت بدل كل من الكل، و قبل و بعد مبنيان به فتح از ظروف زمانيه هستند.
شرح: يعنى توئى خدا نيست خدائى مگر تو خدائى كه اين صفت دارد كريم است و اكرم دائم و ادوم دوام دارد كه دوام او را نهايت نيست.
اللغه: كريم جامع انواع خير و شرف و فضايل.
دائم: دوام دارنده.
عدد: به معنى معدود.
عالى: بلندى و رفعت دارنده، و دانى نزديكى دارنده.
بهاء: حسن و جمال و عظمت.
مجد: شرف و بزرگى، كبريا بزرگى و پادشاهى.
التركيب: اكرم و ادوم اگر چه به حسب صيغه افعل التفضيل است، لكن مفضل و مفضل عليه در اصل مصدر بايست شركت داشته باشند الا اينكه در جنب خالق معدوم صرف نشايد گفت ايشان شريك در اصل فعل اند پس لابد گوئيم افعل تفضيل در مقام منسلخ از تفضيل است و اين استعمال هم شايع هست الكريم و الدائم و الاول و الاخر و نحو ايشان در امثال اين كلمات انسب هستند به بدليت از جهت انت بدل كل من الكل، و قبل و بعد مبنيان به فتح از ظروف زمانيه هستند.
شرح: يعنى توئى خدا نيست خدائى مگر تو خدائى كه اين صفت دارد كريم است و اكرم دائم و ادوم دوام دارد كه دوام او را نهايت نيست.
توئى خدا، نيست خدائى مگر تو كه اين صفت دارد سابق است بر هر شى ء و لا حق است بر هر مخلوق و معدود.
توئى خدا، نيست خدا مگر تو خدائى كه اين صفت دارد نزديك است و قريب است در حالت علو و بلندى خود رفعت دارد حالت نزديكى خود.
توئى خدا نيست خدائى مگر تو خدائى كه اين صفت دارد صاحب عظمت و شرافت و سلطنت و پادشاهى و ثناء.
تنبيه: فقره ى قبل از فقره ى اخير كنايه از اين است كه علم او محيط به تمام ما سواى خود هست نه فرض قريب شود كه خبر از بعد نداشته باشد يا به عكس.
...................
