بود از دعاهاى آن امام عالى مقام عليه الصلوه و السلام در ترسيدن و از براى ياد معاصى خود نمودن و معذرت به خداى عزوجل نمودن.
اى خداى من به درستى كه تو آفريدى مرا مستوى الخلقه و پرورش نمودى تو مرا در حالت كوچكى من.
اى پروردگار من به درستى كه يافتم در آنچه فرو فرستاده ى تو در كتابت، و مژده دادى تو به آن بندگانت را اينكه فرمودى: اى بندگان من آنانى كه اسراف نموده اند بر نفسهاى خود نااميد نشويد از رحمت خدا به درستى كه خدا مى آمرزد گناهان را همگى.
بدان كه اين آيه ى شريفه از قرآن از همه آيات خوبتر است در اميدوارى به خدا و نا اميد شدن، و اين آيه ى شريفه نهى از نااميدى دارد و اين نهى از براى تحريم است، و نااميدى از گناهان كبيره است.
مروى است بر روی در دوم بهشت مكتوب است كه: هر كه اميد به خدا دارد نيكبخت خواهد بود، هر كه از خدا ترسيد ايمن است، هلاك شود مغرور كيست اميد او به غير خدا است و از او مى ترسد.
به تحقيق كه پيش رفته است از من آنچه دانسته ى تو و آنچه را كه تو داناترى به آن از من.
چون انسان فقير مبتلا شود به بعضى از گناهان ملتفت او نيست چون خوب جستجو نمايد و با ديگرى او را ملتفت سازد مى فهمد كه مرتكب معصيت شده است، و در كلام امام عالى مقام عليه الصلوه و السلام اشاره به اين مطلب است.
كتاب جمع كاتب يا مصدر به معنى مفعول پس واى از رسوائى من از آنچه ضبط نموده است براى من مستوفيان تو.
سوئه: در لغت به معنى عورت و چيزهائى كه جايز نباشد كشف او از جسد پس از آن نقل شده است به سوى هر فعل و قول.
پس اگر نبودى موقفهاى آن چنانى كه اميد دارم از عفو تو كه فروگرفته است هر چيزى را هر آينه مى انداختم خود را به دست خود.
غرض آن است كه اگر اميد مرحمت نباشد از خوف عقاب خودم مرا مى كشم.
.............................
