بخشی از دعای دوازدهم صحیفه سجادیه:
1- خداوند امور فاسد بندگانش را از راه توبه اصلاح
چون گويد: يا مبتدئا بالنعم قبل استحقاقها عطا نمايد به او ثواب به عدد هر كه شكر نعمت او نموده باشد.
و چون گويد: يا ربنا و يا سيدنا فرمايد خدا اى ملائكه من شاهد باشيد كه من آمرزيدم اين بنده را و به او عطا نمودم از جمله ثواب به عدد هر جميع كه خلق كردم در بهشت و دوزخ و هفت زمين و آسمان و آفتاب و ماه و ستارگان، و دانه هاى باران و انواع خلق و كوهها، و سنگها و ريگها و غير آنها و عرش و كرسى.
چون گويد: يا مولانا پر نمايد قلب او را از ايمان.
چون گويد: يا غايه رغبتنا عطاء نمايد به او در روز قيامت آنچه را كه مرغوب تمام مردم است.
چون گويد: اسئلك يا الله ان لا تشوه خلقى و خلق والدى بالنار.
گويد خداى عزوجل: اى ملائكه شاهد باشيد كه آزاد نمودم او را و پدر و مادر او را و خواهران و خويشان و فرزندان و همسايگان او را و او را شفيع نمودم در حق هزار مرد كه واجب شده باشد بر ايشان آتش، و نجات دادم او را از آتش جهنم پس تعليم گير اى محمد (ص) اين كلمات را و تعليم مكن آنها را بر منافقان چه اين دعائى است كه مستجاب مى شود انشاء الله تعالى و اين دعاء را دعاء اهل بيت معمور گويند مى خوانند آن را وقتى كه طواف مى كنند دور او.
بدان اگر انسان عاصى باشد و خدا او را ستر نمود و او را در دنيا و آخرت مفتضح ننمود و داخل بهشت نمود و مع ذلك او را درجات مقربين ندهند. پس اگر بخواهد انسان فايز شود به مراتب عليه بر اوست كه اجتناب نمايد از معاصى و گناهان از اين جهت است كه امام عليه السلام طلب ستر و وقايت هر دو نموده
است.
خداى من رحمت بفرست بر پيغمبر و آل او، بگستران تو فرشهاى بزرگى خود را براى من.
يعنى: حرير و ديباج و استبرق و نحو آن كه مهيا نمودى در غرفات بهشت و آنها را به آن فرش و بساط نمودى كه اولياى خود را در آن منزل جاى دهى مرا نيز از جمله ى آنها بگردان كه متنعم شوم به چيزى كه ايشان متنعم شوند
فرش: در لغت و عرف بساطى را گويند كه انسان در او مى نشيند و نقل به باب افعال كه شد دو مفعول مى گيرد.
مهاد: جمع مهد به معنى فرش و بساط واو مفعول دوم او هست.
داخل نما مرا در راههاى رحمت خود ورود دخول تشنه است بر آب مشارع: جمع مشرعه است و او راه و جائى است در كنار نهر كه انسان از آن مكان اخذ آب نمايد، از اينكه رحمت و بخشش خدا زياد است و از كثرت نتوان تعداد نمود امام طلب نمايد تمام آن رحمات و مهربانيهاى او به راههائى كه به او توان رسيد ابن بر تقديرى است كه رحمت متعدد باشد، و مى توان گفت رحمت يك چيز است مثل دخول بهشت لكن اسباب او بسيار است پس مشارع دو احتمال دارد.
نازل نما تو مرا در وسط بهشت تو.
حلول: نزول است.
بحبوحه: بضم هر دو به وسط شى ء است چونكه مراتب جنان مثل دركات
جحيم متفاوت و مختلف است مرتبه ى عليا وسط آن است و به خاطر آن امام طلب اين مرتبه نمود و مى توان گفت: اين كنايه از مرتبه ى عليا است زيرا كه درجات بهشت تفاوت به حسب فوقيه و تحتيت دارند نه به حسب وسط و اطراف.
علامت و نشانه نگذار تو مرا برد و جواب دادن از خود، چون انسان همين كه رحمت خدا شامل حال او نشد و در معرض تفضل و احسان واقع نشد چنان رسوائى و افتضاح و خوارى بر او مستولى شود هر كه از اهل محشر از جن و انس و ملك بر او نظر كند مى داند كه او از اهل سخط و عذاب است، خداى عزوجل او را مايوس نموده از لطف خود.
و محروم مكن تو مرا به نااميدى از تو، چونكه انسان بعضى از اعمال خوب و خير در دنيا نمايد از قبيل صله ى رحم و صدقه و قضاء حوائج برادران دينى و نحو آن و به واسطه ى او اميد و رجاء بهشت و رضوان دارد لكن بعضى از معاصى مرتكب شد كه او سبب شد كه اعمال خير او منفعت به حال او ندارد و خايب و نااميد شود مثل غيبت و كذب و ايذاء پدر و مادر و نحو آن يا اينكه از وفور مرحمت و رافت خداى رجاء بخشش و عفو او دارد و هيچ عملى هم ندارد از اينكه او را عملى نباشد محروم شود اگر چه از بعض روايات چنان استفاده شود كه اگر بنده در دنيا اميد خير و خوبى از خدا داشته باشد سبب نجات او خواهد بود.
.............................
