تبيين: سيد در شرح مى فرمايد چونكه مناسب از گناه بزرگ سكوت بود امام (ع) استدراك فرمود: به اين نطق كه از براى تحصيل شفعاء است نه اينكه از باب جهالت و كورى در آنچه كه واقع شده از ذنوب.
يعنى: اى خداى من اگر بوده باشد پشيمان شدن از گناه توبه به سوى تو پس پشيمانترم از هر پشيمانى، و اگر بوده باشد ترك معصيت تو بازگشتن پس من اول بازگشته گانم، و اگر بوده باشد استغفار ريختن گناهان پس به درستى كه من از استغفار كنانم.
اى خداى من پس همچنانكه امر فرمودى به توبه و ضامن شدى قبول او را و تحريص نمودى در دعا و وعده فرمودى بر اجابت، پس رحمت فرست بر محمد و آل او و قبول نما توبه ى مرا و برنگردان مرا به نااميدى از رحمتت به درستى كه تو قبول كننده ى بر گنهكاران رحيم هستى بر عاصين و بازگشتگان.
اى خداى من رحمت فرست بر محمد و آل او چنانكه هدايت فرمودى ما را به او، و رحمت فرست بر محمد و آل او چنانكه خلاص نمودى ما را به او.
و رحمت فرست بر محمد و آل او رحمتى كه شفيع ما شود روز قيامت و روز حاجت به درستى كه تو بر هر چيز قدرت دارى و بر تو هر كار سهل و آسان است.
............................
