• بخشی از دعای 20
- عدل گستر باشید.
- خشم خود را فرو خورید.
- فتنه‌ها و خصومت را خاموش
اللغه: حصن حفظ.
حماه: جمع حامى يارى كننده.
اسباغ: اكمال و وسعت.
يعنى: حفظ نما تو سرحدهاى مسلمانان را به عزتت و اعانت نما ياران سرحداتها به قوتت، و وسيع نما عطاياى آنها را از غناى خود، قوله عطايا هم در مقام اضافه به مفعول است.
اللغه: شحذ تيز نمودن. يقال شحذت المسكين اى حددتها.
حوزه: فعله ناحيه و اطراف. حومه چيزى است كه در او چيزى مى كشند به معنى معظم نيز،
واتر: از مواتره يعنى پى در پى.
مير: به كسر ميم و فتح يا جمع ميره است اسم طعامى كه انسان جلب كند و آورد نه جلب طعام.
عده: به كسر عين دو احتمال دارد يا از عدد است يا چيزى است كه مهيا است از براى وقت حاجت از مال و سلاح.
يعنى: زياد نما تو عدد آنها را و حفظ نما ناحيه ى آنها را و منع نما غرق ايشان را و پى در پى نما قوت و آذوقه آنها را.
خود تنها كفايت كن كار آنها را.
اين جماعاتى كه در سر حداتند بسيارى از اوقات لازم است مر آنها حيل و لطايفى كه به واسطه ى او دفع دشمن نمايند و بعضى اوقات مغلوب شوند پس در وقت شكستن صبر كنند و دست از آن مكان برندارند كه خدا آنها را خواهد نصرت داد بر دشمن به لطف و تقدير خود.
اين سه عبارت مشتمل بر يك معنى اند: يعنى خدايا رحمت فرست بر محمد و آل او و بشناسان آنها را آنچه را نمى دانند و بياموزشان آنچه را علم
ندارند و بينا نما آنها را در آنچه بينا نيستند.
فرق ما بين علم و معرفت به وجوهى ذكر نموده اند معرفت متعلق است به تصورات و علم به تصديقات، و ايضا معرفت گفته شود به آنچه كه تحصيل آن به فكر شود و علم اعم است و ايضا معرفت به وجود شى ء تعلق گيرد و علم به وجود شى ء با همه ى خصوصيات و ايضا معرفت شناختن آثار است و علم شناختن ذوات. و ايضا معرفت آن چيزى است كه مسبوق به جهل باشد و علم اعم است و لذا در حق بارى عالم گفته شود و عارف گفته نشود.
.............................
