بخشی از دعای دوازدهم صحیفه سجادیه:
1- خداوند امور فاسد بندگانش را از راه توبه اصلاح
خساء: منع سگ است از اقبال و امر او است به تولى و ادبار چنانچه در فارسى گويند چخ چخ.
كبت: به تقديم باء به معنى ذلت.
دوب: به معنى مشقت و تعب.
يعنى: اى خداى من بران و لال نما او را از ما به سبب عبادت كردن ما تو را و ذليل و خوار نما او را به سبب تعب و مشقت كشيدن ما در راه دوستى تو يعنى: توفيق عبادت و محبت ده تا او از ما دور و محروم گردد.
ايقاظ: قوله بدوء بنا اشاره است به سوى اينكه محب خدا در تعب و مشقت است زيرا كه دوست دوست نيست و نخواهد شد مگر اينكه فناء فى الله شود و محبت او را دست آوردن و رسيدن به آن مرتبه ى اعلى و فايز بر آن نمى شود مگر به شق انفس و تحمل امور صعبه ى مشكله در راه او مثل فايز شدن رسول الله (ص) و اميرالمومنين (ع) و اولاد معصومين ايشان اللهم وفقنا لاتباع آثارهم.
اللغه: سترپرده، ردم: ديوار محكم يا سد مقابل فتح.
مصمت: ميان پر ضد مجوف.
فتق: شكافتن يعنى بگردان ميان ما و ميان او پرده ى كه نتواند دريد او را و سد محكمى كه نتواند او را شكافت و اين ستر و ردم نيست مگر اينكه موفق شود به تقوى و پرهيزگارى چنانچه از خواندن قرآن ما بين پيغمبر (ص) و كفار حجاب مستور مجعول نمود.
........................
