• بخشی از دعای شانزدهم
1- خداوند هر كس را كه پس از توكل به او، درباره فقرش شكایت به
روايت نموده است ابن جوزى در كتاب البر و الصله عن الزهرى گفت:
على بن الحسين عليهماالسلام با مادر خود در يك ظرف غذا نمى خورد و مى فرمود مى ترسم اگر با مادر خود غذا بخورم در يك جا از اينكه چشم مادرم در چيزى از طعام سبقت كند پس بوده باشم از اهل عقوق و بدان كه اين حديث منافات ندارد به آنچه معروف است كه مادر امام در ايام نفاس فوت شد چنانچه فاضل قزوينى در تظلم نقل مى كند و روايتى هم در عيون دلالت بر اين دارد زيرا كه ممكن است كه مادر در روايت زهرى مادر رضاعى باشد.
اين عبارت خواندن او وظيفه ى رعيت نيست چنانكه سابقا در نظير آن اشاره شد، يعنى بار خدايا درود فرست بر محمد و آل او و ذريه ى او و مخصوص نما والدين مرا به بزرگترين چيزى كه مخصوص نمودى تو به آن پدران و بندگان
مومنت را و مادران آنها را يا ارحم الراحمين.
آناء: مثلثه الهمزه به معنى وقت.
ادبار: جمع دبر به معنى عقوبت و مى شود مصدر باب افعال باشد يعنى بار خدايا فراموش ننما مرا ياد آوردن ايشان در عقب نمازهايم و در هر ساعتى از ساعات شب من و هر ساعتى از ساعات روز من، ساعت جزئى از اجزاء روز و شب را گويند.
مواطن سلامت: عبارت است از درجات شيى ء كه سالم است از آفات و عقوبات.
يعنى: خداوندا رحمت فرست بر محمد و آل او و بيامرز مرا به سبب دعا نمودن براى ايشان و بيامرز ايشان را به سبب نيكوئى آنها به من آمرزيدن لازم و خشنود شو از آنها به سبب شفاعت من از آنها خشنودى ثابت و برسان آنها را به كرامت خود به جاهاى سلامت.
مرويست كه بعد از اينكه مومن موفق به دخول بهشت شود جلال و بزرگى خود را ملاحظه كند و آرزوى آن كند كه اى كاش قوم من مى دانستند اين جلال را خداوند مى فرمايد كه هفتاد هزار از طايفه ى او و قبيله ى او به او ببخشند.
يعنى: خداوندا اگر پيشى گرفته است آمرزش تو مر ايشان را پس شفيع كن ايشان را در من، و اگر سبقت گرفته است آمرزش تو از براى من پس شفيع نما مرا در حق ايشان تا اينكه جمع شويم ما به مهربانى تو در خانه ى بزرگوارى تو و محل آمرزش تو به درستى كه تو صاحب فضل بزرگ و منت قديمى و توئى مهربانتر از همه ى مهربانان.
.......................
