بخشی از دعای دوازدهم صحیفه سجادیه:
1- خداوند امور فاسد بندگانش را از راه توبه اصلاح
اللغه: خصلت صفت و حالت.
عايبه: صفت صاحب عيب.
تانيب: سرزنش نمودن و يقال له التعبير و التوبيخ.
اكرومه: به ضم همزه و راء از كرم مثل اعجوبه از عجب.
شرح: يعنى اى خداى من وامگذار صفتى را كه عيب كرده شود از من مگر آنكه اصلاح نمائى تو او را و وانگذار عيبى را كه سرزنش كرده شوم من به آن عيب مگر آنكه خوب نمائى او را و وانگذار صفت كرمى را در من كه ناقص باشد مگر اينكه اكمال نمائى تو او را.
اللغه: بغضه به كسر باء به معنى شدت بغض و عداوت، شنان به سكون نون و فتح آن به معنى عداوت، بغى: ظلم.
ظنه: به كسر ظاء به معنى تهمت.
ثقه: وثوق و اعتماد، ادنين: از دنو به معنى اقارب و عشاير.
ولايه: به فتح واو دوستى و به كسر آن حكومت.
عاق و عقوق: به معنى قطع، خذلان: ياورى ننمودن.
مبره: نيكوئى، مدارا: به ميل ديگرى راه رفتن و هر كار كه او كند تسليم نمايد و اين عمل در شريعت محبوب است.
مقه: اصل او ومق كوعد وعده به معنى دوست داشتن و وثوق داشتن
ملابس: مخالط را گويند كه در ظاهر طريقى معامله كند و در باطن طريق ديگر.
مرارت: تلخى و زهره.
امنه: من الامن مصدر است.
.............................
