بخشی از دعای دوازدهم صحیفه سجادیه:
1- خداوند امور فاسد بندگانش را از راه توبه اصلاح
و نه فراموشى از ياد داشتن من او را و من در اين هنگام يقين دارم آنكه آخر و عاقبت خواندن تو به سوى بهشت است و عاقبت خواندن او به سوى آتش قوله (ع): و لا نسيان مقصود آن است كه با وجود آنكه من او را مى شناختم و فراموش ننمودم از حفظ نمودن خودم از او و مع ذلك خواندن او را متابعت نمودم نه خواندن خدا را.
اشهد: متكلم وحده ماخوذ از شهادت، به معنى گواه بودن و اعدده از عدد به معنى احصاء و شماره نمودن.
مكتوم: از كتم به معنى پنهان نمودن چون انسان كه خلاق عالم بر او نعمى انعام فرموده و آن نعم خدا را در باطل و معصيت او صرف نمايد، پنهانى از مردم و دعوت شيطان را مقدم دارد بر دعوت جناب او و مع ذلك فيوضات از قبل خالق به او برسد و از براى اين مطلب تعجب نمايد يا از كار و شغل خود و يا از كار و شغل خدا در حق او عرض نمايد كه تو منزهى از نقايص چقدر تعجب مى كنم از آنچه گواهم من به او بر خودم و مى شمارم من او را از پوشيده ى كارم غرض آنكه سزاوار و لايق نيست مخالفت كردن مثل تو معبودى كه رووف و رحمان و رحيم هستى.
اناه: اسم ماخوذ از تانى يعنى مهلت دادن و مكث نمودن.
ابطاء: تاخير انداختن. معاجله سرعت نمودن مشاراليه ذلك مكتوم امر و مشهود به بر نفس.
يعنى: تعجب از مهلت دادن تو مرا و تاخير انداختن تو از شتاب نمودن يعنى تعجب آن است كه من تعجيل در مخالفت و عصيان مى كنم و او تعجيل در عقوبت و انتقام نمى كند.
نيست اين مهلت دادن تو مرا از بزرگى و عزت من بر تو بلكه مهلت دادن است از قبل تو مرا و تفضلى است از جانب تو بر من، ثانيا خبر است از براى كان كه مقدر است و احتمال دارد مفعول مطلق باشد من در من كرمى مى شود از براى تعليل باشد.
ردع: منع نمودن، و ارتداع، زجر يافتن.
قلع: ترك شدن و منسلخ شدن و جدا نمودن.
مخلقه: اسم فاعل از اخلق الثوب يعنى كهنه نمودن، لام در لان از براى تعليل است.
يعنى: علت مهلت دادن تو از انتقام و عقوبت تو از براى آن است كه بازايستم من از معصيت و نافرمانى تو كه غضب آورنده است و دست بردارم از گناهانم كه كهنه و بى آبرو و بى قدر و منزلت كننده است.
توصيف سيئه به خلق از براى آن است كه آنها علاوه بر سخط و غضب انسان را بى آبرو كند و موجب خوارى و رسوائى او است.
و لان عفوك عطف است بر قوله لان ارتدع و اين علت ديگر است از براى سرعت ننمودن در انتقام.
يعنى: عفو تو از من دوست تو را است به سوى تو از عقوبت نمودن مرا، در سابق معلوم شد كه عفو صفت ذاتيه است و عقوبت به جهت داعى خارجى است و كذا فى بعض الكلمات سبقت رحمته غضبه.
.............................
