صحیفه سجادیه - دعای شماره ۲ - فراز ۱۶

وَ هَاجَرَ إِلَى بِلَادِ الْغُربَةِ، وَ مَحَلِّ النَّأْيِ عَنْ مَوْطِنِ رَحْلِهِ، وَ مَوْضِعِ رِجْلِهِ، وَ مَسْقَطِ رَأْسِهِ، وَ مَأْنَسِ نَفْسِهِ، إِرَادَةً مِنْهُ لِإِعْزَازِ دِينِكَ، وَ اسْتِنْصَاراً عَلَى أَهْلِ الْكُفْرِ بِكَ.

و (از مکه ‏ى معظمه) هجرت و دورى نمود به شهرهاى غربت (مدینه و اطراف آن) و بجاى دور از جاى خویشاوندان و جاى قدم (پرورشگاهش) و جاى به دنیا آمدن و جاى انس و خو گرفتنش (جمله ‏ى و مسقط راسه یعنى جاى فرودآمدن، و به دنیا آمدن از سر منافات ندارد با آنچه در اخبار رسیده که از خصائص آن حضرت صلى الله علیه و آله است که هنگام ولادت از پا به دنیا آمد، زیرا مسقط الراس کنایه‏ ى از جاى به دنیا آمدن است خواه از سر خواه از پا، و روایت شده: چون آن حضرت از مکه هجرت نمود متوجه آن گردید و گمان کرد دیگر به آنجا برنمى‏گردد، دل شکسته شده گریه کرد، جبرئیل علیه‏ السلام آمد و این آیه بر او خواند «س 28 ى 85(: ان الذى فرض علیک القران لرادک الى معاد یعنى آنکه «تبلیغ» قرآن را بر تو واجب نمود تو را به جایگاه خود بازگرداند) و خواسته‏ ى آن حضرت از هجرت براى ارجمند نمودن دین تو و یارى خواستن (براى غلبه‏ ى) بر اهل کفر (ملل مختلفه) بود.