صحیفه سجادیه - دعای شماره ۵۱ - فراز ۱۰

أَشْكُو إِلَيْكَ يَا إِلَهِي ضَعْفَ نَفْسِي عَنِ الْمُسَارَعَةِ فِيما وَعَدْتَهُ أَوْلِيَاءَكَ، وَ الُْمجَانَبَةِ عَمَّا حَذَّرْتَهُ أَعْدَاءَكَ، وَ كَثْرَةَ هُمُومِي، وَ وَسْوَسَةَ نَفْسِي.

به سوى تو شکایت و گله مى‏ کنم ناتوانیم را از شتاب به آنچه (نعمت هائى که در آخرت) به دوستانت (اطاعت ‏کنندگان) وعده داده ‏اى، و از دورى نمودن از آنچه (عذاب و کیفرى که) دشمنانت (گناهکاران) را به آن بیم داده ‏اى، و شکایت مى‏ کنم از بسیارى اندوه هایم، و از وسوسه و بد اندیشیدنم.