صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۲ - فراز ۳۰
وَ مِنْ نَارٍ تَذَرُ الْعِظَامَ رَمِيماً، وَ تَسقِي أَهْلَهَا حَمِيماً، وَ مِنْ نَارٍ لَا تُبْقِي عَلَى مَنْ تَضَرَّعَ إِلَيْهَا، وَ لَا تَرْحَمُ مَنِ اسْتَعْطَفَهَا، وَ لَا تَقْدِرُ عَلَى التَّخْفِيفِ عَمَّنْ خَشَعَ لَهَا وَ اسْتَسْلَمَ إِلَيْهَا تَلْقَى سُكَّانَهَا بِأَحَرِّ مَا لَدَيْهَا مِنْ أَلِيمِ النَّكَالِ وَ شَدِيدِ الْوَبَالِ.
و از آتشى که استخوانها را مى پوساند، و به ساکنین خود آب جوش مىدهد که بیاشامند، و از آتشى که به هر که به سوى آن زارى کند مهربانى نمى نماید، و به کسى که از آن مهربانى طلبد رحم نمى کند، و بر سبک کردن از کسى که برایش فروتنى نماید و آن را فرمانبردار شود توانا نیست، ساکنین خود را با گرمترین عذاب و کیفر دردناک و گرفتارى سخت دیدار مىکند.
