صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۹ - فراز ۱۲

تَفْعَلْ ذَلِكَ يَا إِلَهِي بِمَنْ خَوْفُهُ مِنْكَ أَكْثَرُ مِنْ طَمَعِهِ فِيكَ، وَ بِمَنْ يَأْسُهُ مِنَ النَّجَاةِ أَوْكَدُ مِنْ رَجَائِهِ لِلْخَلَاصِ، لَا أَنْ يَكُونَ يَأْسُهُ قُنُوطاً، أَوْ أَنْ يَكُونَ طَمَعُهُ اغْتِرَاراً، بَلْ لِقِلَّةِ حَسَنَاتِهِ بَيْنَ سَيِّئَاتِهِ، وَ ضَعْفِ حُجَجِهِ فِي جَمِيعِ تَبِعَاتِهِ.

آن رفتار را به کسى مى‏کنى- اى خداى من- که ترسش از تو از طمع و آزش در (رحمت) تو بیشتر است، و به کسى که نومیدش از نجات (عذاب) از امیدواریش براى رهائى (از آن) استوارتر مى‏ باشد (و این گفتار) نه به جهت آنست که نومیدیش نومیدى از رحمت، یا طمعش از روى فریب خوردن (از رحمت تو) باشد بلکه براى آنست که نیکی هایش میان بدی هایش اندک (که به حساب نمى ‏آید) و دلیل هایش در همه‏ ى دادخواهی ها و گناهان او سست است.