صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۲ - فراز ۲۶

فَغَذَوْتَنِي بِفَضْلِكَ غِذَاءَ الْبَرِّ اللَّطِيفِ، تَفْعَلُ ذَلِكَ بِي تَطَوُّلًا عَلَيَّ إِلَى غَايَتِي هَذِهِ، لَا أَعْدَمُ بِرَّكَ، وَ لَا يُبْطِئُ بِي حُسْنُ صَنِيعِكَ، وَ لَا تَتَأَكَّدُ مَعَ ذَلِكَ ثِقَتِي فَأَتَفَرَّغَ لِمَا هُوَ أَحْظَى لِي عِنْدَكَ.

پس مرا به احسان خود مانند مهربان درستکار دانائى غذاء و خوراک دادى، آن مهربانیها را از روى احسان تا این پایه که هستم درباره‏ى من بجا مى‏ آورى، مهربانیت را گم نمى‏ کنم، و نیکى احسانت درباره ‏ام کندى نمى‏ نماید، و با این مهربانیها (درباره ‏ى روزى دادن تو مرا) اعتمادم (به روزى دادن تو) استوار نیست تا براى آنچه (طاعت و بندگى) که براى من نزد تو بهره دهنده ‏تر است کوشش نمایم.