صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۵ - فراز ۱۲
وَ أَنْتَ الَّذِي زِدْتَ فِي السَّوْمِ عَلَى نَفْسِكَ لِعِبَادِكَ، تُرِيدُ رِبْحَهُمْ فِي مُتَاجَرَتِهِمْ لَكَ، وَ فَوْزَهُمْ بِالْوِفَادَةِ عَلَيْكَ، وَ الزِّيَادَةِ مِنْكَ، فَقُلْتَ تَبَارَكَ اسْمُكَ وَ تَعَالَيْتَ مَنْ جَاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثَالِهَا، وَ مَنْ جَاءَ بِالسَّيِّئَةِ فَلَا يُجْزَى إِلَّا مِثْلَهَا.
و توئى آنکه در داد و ستد با بندگان و پیشنهاد کالا در بهاى آن بر خود افزوده اى (بیش از آنچه که سزاوارند مىدهى) مىخواهى در تجارت کردنشان با تو سود برند، و در کوچ کردن به سوى تو و افزونى یافتن از جانب تو رستگار شوند، پس (از اینرو)- تو خود که نامت با برکت و احسان است و (از مانند بودن به آفریده شدگان) برتر و منزه و پاکى- فرموده اى (در قرآن کریم «س 6 ى 160( من جاء بالحسنه فله عشر امثالها، و من جاء بالسیئه فلا یجزى الا مثلها): هر که کار نیکو بجا آورد مزد او ده برابر خواهد بود، و هر که کار بد کند جز مانند کار بدش کیفر داده نمىشود.
