• بخشی از دعای شانزدهم
1- خداوند هر كس را كه پس از توكل به او، درباره فقرش شكایت به
هركس با توجه به شناختى كه از حضرت حق دارد ، به ارتباط با او مى پردازد و دعا تجلى گاه خاكسارانه ترين ارتباط بنده با خدا است و روشن است كه به هر اندازه شناخت دعا كننده بيشتر باشد ، دعاى او واقعى تر خواهد بود و اين دعا ، كه امام سجاد عليه السلام آن را به هنگام پناه بردن به درگاه خداوند سبحان مى خوانده است ، از شناخت ژرف آن امام همام عليه السلام از خدا و حقيقت هستى دارد و به طور غير مستقيم آن چه را كه بايد دعا كننده در زمينه ى شناخت خدا ، بدان آراسته باشد به دعا كننده آموزش مى دهد .
اللهم انى أخلصت بانقطاعى اليك ، و أقبلت بكى عليك ، و صرفت وجهى عمن يحتاج الى رفدك ، و قلبت مسألتى عمن لم يستغن عن فضلك ، و رأيت أن طلب المحتاج الى المحتاج سفه من رأيه و ضلة من عقله ؛
خدايا ، من بدون هيچ پيرايه و خالى از هر گونه شائبه ، مخلصانه و با تمام وجودم به درگاه تو پيوسته ام و از هر كس به تو محتاج است روى گردانيده ام و درخواست خود را هرگز متوجه كسانى كه خود به احسان تو نياز دارند ، ننموده ام ؛ زيرا دانستم نياز را از نيازمندان خواستن ، سفاهت عقل و گمراهى خرد است.
..........................
