• بخشی از دعای 49
خداوند شما را هدایت كرد، اما راه صلاح را نرفتید و در پی خواهش
نكته ى جالب در بخش پايانى اين فراز : «خذ لنفسك من نقفسى ما يخلصها.» آن است كه امام عليه السلام از خداوند متعال مى خواهد كه در جان خود نشانى از حضرت سبحان داشته باشد تا به نور هدايت او مهتدى گردد و آن نگهدارنده ى باطنى، او را از آلودگى ها و ناشايستى ها خالص كند و پاكيزه بدارد و پيوسته از حضرت حق ملهم گردد و در انتخاب خود به سويى روان شود كه خواسته ى خداوند است . از اين مقام به «نفس ملهمه» تعبير مى كنند و بسيارى از اولياى خاص او ، از اين امتياز برخوردارند .
امام سجاد عليه السلام به دنبال اين جمله ، از خداوند متعال درخواست واعظ نفسانى را فرموده است ؛ يعنى قدرت نفسانى ويژه اى كه به صورت خودجوش در اصلاح جان او مؤثر باشد و دل او را از هر گونه شك و ترديد تطهير كرده و به استقامت و قاطعيت وا دارد . وجود اين واعظ نفسى از آن روى مهم است كه گاهى بايستگى دستورها براى فردى روشن است ، ولى نفس اماره ى فرد وسوسه مى كند و او را به طرف كژراهه مى كشاند ، ولى شخص برخوردار از واعظ درونى به قوه ى بازدارنده اى مجهز است كه در مقابل وسوسه هاى باطل ، به فرد مصونيت مى بخشد و با اندرز و سرزنش و توبيخ او را از ارتكاب بدى ها باز مى دارد . وجود اين مرتبه ى ارزشمند در صقع نفس آدمى ، مقدمه ى پيدايش «نفس مطمئنه» مى باشد .
اللهم أنت عدتى ان حزنت ، و أنت منتجعى ان حرمت ، و بك استغاثتى ان كرثت ، و عندك مما فات خلف ، و لما فسد صلاح ، و فيما أنكرت تغيير ، فامنن على قبل البلآء بالعافية ، و قبل الطلب بالجدة ، و قبل الضلال بالرشاد ، و اكفنى مؤونة معرة العباد ، و هب لى أمن يوم المعاد ، و امنحنى حسن الارشاد ؛
خدايا ! در حزن و اندوهم ، اندوخته ى من تويى و در نوميدى ام ، فريادرس من تويى و در شدت گرفتارى هايم پناه من تويى . آن چه تباه شود ، جايگزينش نزد تو است وآن چه را نپسندى، بر دگرگونى آن توانايى . پس قبل از بلا ، عافيت و پيش از درخواست ، عطا و قبل از گمراهى ، ارشاد و هدايت خود را به من كرامت فرما و مرا مورد عيب جويى و شماتت بندگانت قرار مده و امنيت روز قيامت را نصيبم فرما و بهترين طريق ارشاد را نصيبم ساز.
................................
