• بخشی از دعای 49
از نكته هاى جالبى كه نظر هر محقق دانشمندى را در فراز پيشين و اين فراز به خود جلب مى كند ، آن است كه امام عليه السلام به روحيات آدمى و منشأ اثر بودن هر يك در نظام تصميم گيرى انسانى پرداخته است ، چه امام عليه السلام در فراز قبل اشاره فرمود كه از پيش آمدهاى ناگوار هيچ چاره اى نيست و آثار قهرى و غيراختيارى مترتب بر آن نيز از دست ما خارج است ، ولى در اين فراز به بيان نيروى عاطفى و احساسى انسان مى پردازد و بيان مى دارد كه چنان چه اين نيرو زير نظر قواى عقلانى عمل كند و حكمت آميز نباشد ، طبيعى است كه از بعد علوى و برين آدمى روى برگردانده و هرگز در خدمت اهداف والا قرار نمى گيرد و در نتيجه از تمامى آن حقايق محروم مى ماند ؛ مانندبيمارى كه در آستانه ى مرگ است و به جراحى تن نمى دهد ، مگر آن كه بتوان در ذهنيت او تصرف كرد و به وى قبولاند كه به مداوا تن در دهد . بنابراين ، محبت و علاقه ، نقش بسيار مهمى در فعاليت هاى انسانى دارد ؛ از اين رو ، امام عليه السلام مى فرمايد : خداوندا ! آن چه را كه به صلاح من است ، مورد علاقه ى من قرار ده ، تا نظام عاطفى من با حكم عقل هماهنگ گردد و در نتيجه بتوانم از پيش آمدها به نحو احسن استفاده كنم . سپس از خداوند متعال درخواست مى كند كه پروردگارا ! مشكلات را بر من آسان گردان.
.......................