• بخشی از دعای شانزدهم
1- خداوند هر كس را كه پس از توكل به او، درباره فقرش شكایت به
خداوند متعال پيوسته ، آفريده ها را به درخواست از خود دعوت فرموده و آنان را كه به غير او متوسل مى گردند ، سرزنش كرده است ؛ از جمله مى فرمايد : (و اسألوا الله من فضله ؛ هر چه بخواهيد ، از فضل خدا درخواست كنيد) و نيز مى فرمايد : (مثل الذين اتخذوا من دون الله أولياء كمثل العنكبوت اتخذت بيتا و ان أوهن البيوت لبيت العنكبوت ؛ مثل آنان كه غير خدا را به دوستى برگرفتند ،) در سستى و بى بنيادى (حكايت خانه اى است كه عنكبوت بنياد كند و به راستى كه سست ترين خانه ها ، خانه ى عنكبوت است .) هم چنين مى فرمايد : (و أن ما يدعون من دونه هو الباطل ؛ و آن چه جز (خداوند متعال) به خدايى مى خوانند ، جملگى باطل است .) و نيز مى فرمايد : (و الذين يدعون من دونه لا يستجيبون لهم بشى ء ؛ و كسانى كه جز خدا را مى خوانند ، حاجتى از ايشان را برنمى آورند .)
اين آيات و مجموعه ى بسيار ديگر شواهد قرآنى و روايى در صدد بيان اين نكته است كه حل مشكل بشرى فقط به دست خدا است و آدمى نبايد بى جهت راه را دور كند ، چرا كه غير او توانايى برآوردن نيازها را ندارد و خود باطل و پوچ محض و فقير الى الله اند و همه در احتياج به خدا مساوى اند و سائل و مسئول در آن درگاه تفاوتى ندارند .
عبارت اين قسمت از دعا در نهايت زيبايى و عالى ترين سبك عبارت پردازى است ، باشد كه جاذبه ى اين سخنان موجب انس انسان ها به سخنان حيات بخش ولوى شود و در خواندن و نگهدارى آثار معصومان عليهم السلام عنايت بيشترى مبذول گردد و در نتيجه مضامين آنها بر دل نشيند و بدين وسيله انسان از خواب غفلت بيدار گشته و بداند كه از غير خدا چيزى خواستن ، سعى بيهوده و تلاش بى رويه اى است كه انسان را به بن بست مى كشاند ، ولى حاجت طلبيدن از خداوند متعال ، كليد تمام درهاى بسته و يافتن راهى است كه هرگز بر روى كسى بسته نيست و هر كس آن را بكوبد ، عاقبت لبيك شنيده و كامروا مى گردد.
بدين ترتيب، آدمى خواسته ى خود را از آن جا كه بايد بخواهد ، خواسته است و به درمان واقعى دست يافته است و از درگاهى كه خواسته ها را روا مى دارد ، حاجت طلبيده است و در بى راهه هايى كه صدها قافله در آنها حيران و سرگردانند ، سعى و تلاش بيهوده نكرده است ؛ وادى هايى كه حيرت زدگان آن به تعبير قرآن كريم گويا دل هايشان از هر گونه نقشه و راه حلى براى نجات تهى است ؛ آن جا كه مى فرمايد : (و أفئدتهم هواء).
راستى كه داشتن هدايت گر در زندگى از بزرگ ترين نعمت هايى است كه خداوند متعال به بندگان خود عطا فرمدوده است ، چه آن كه با فقدان راهنما ، همه ى موهبت هاى ارزانى شده به آدمى ، در سياه چال هاى گمراهى و انحراف دفن خواهد شد.
...........................
