نخستين رذيله آن است كه انسان خود را بزرگ ببيند ، كه اين گونه فكر ، خطر گمراهى انسان را شديدتر و اميد به نجات را ضعيف تر مى كند و بالاتر از آن ، انسان را از نظر لطف و رحمت ربوبى دور كرده و زمينه ى پذيرش عنايت ها و در نتيجه رشد را از بين مى برد . در روايت است كه خداوند متعال فرمود : «كبريايى مخصوص من است و در اين مرحله احدى با من مشاركت و رقابت ندارد و هر كس به معارضه برخيزد او را به سخت ترين عقوبت دچار مى كنم .»
زيرا كسى كه در رشد و حركت خود به قدرت مطلقه ى حضرت حق نياز دارد ، بايد خود را با تمام وجود به خداوند متعال عرضه كند و ناتوانى خود را با شكوه و پناه بردن به او جبران كند ؛ بنابراين ، خضوع و خشوع به درگاه حضرت حق ، نزديك ترين راه نيل به مقصود و خودبينى و يا خود بزرگ بينى ، بدترين مانع براى نزول بركات الهى و زمينه ساز محروميت هاى بسيار بزرگ تر است .
از اين رو ، حضرت امام سجاد عليه السلام مى فرمايد : «من از خودبينى بى زارم»؛ يعنى من فقط بنده اى هستم كه جز بندگى اسم و رسم ديگرى ندارد .
در «انجيل برنابا» آمده است : «حضرت عيسى عليه السلام پس از كرامت هاى فوق العاده – هم چون درمان جذاميان و كوران و احياى مردگان – كه در پيش چشمان امت از خود نشان داد ، گاهى شاهد آن بود كه او را سجده مى كنند و به خدايى برمى گزينند ، پيامبر خدا از اين رخداد سخت برآشفت و فرياد زد : گم شويد! به خدا سوگند دوست دارم فقط بنده اى خوب و مورد پسند در درگاه خداوند متعال باشم».
..............................
