• بخشی از دعای 49
خداوند شما را هدایت كرد، اما راه صلاح را نرفتید و در پی خواهش
بگردان خواهش مرا به سوى تو برتر از خواهش خواهش كنندگان، و ثناء مرا به سوى خود بالاتر از ثناء ثناءكنندگان،
خوار منما مرا روز حاجت من به سوى تو، عقاب نكن تو مرا به آن چه فرستادم به سوى تو.
بر پيشانى مزن مرا آنچه بر پيشانى زدى به او دشمنان خود را.
جبهه: به معنى پيشانى است كسى اگر مسلط شود بر دشمن خود روى به روى نمايد يا بر پيشانى او مى زند.
به درستى كه من تو را منقاد و مطيع هستم مى دانم اينكه غلبه مر تو را است، به درستى كه تو سزاوارترى به فضل و نفع رساننده ترى به نيكوئى و اهل پرهيزكارى و اهل آمرزش.
اعود: يا ازعاد است يا از نفع اهل التقوى و اهل المغفره، يعنى تو
سزاوارى كه ترسيده شود از عقوبات تو، و تو سزاوارترى اينكه بيامرزى، مر بندگانت را.
صدوق عليه الرحمه در توحيد از حضرت صادق آل محمد صلى الله عليه و آله نقل نمايد كه آن بزرگوار فرمود كه: فرموده است خداى عزوجل كه من سزاوارم از اينكه ترسيده شوم و بنده ى من از جهت من شريك قرار ندهد، من سزاوارم اگر بنده ى من از براى من شريك قرار نداد چيزى را اينكه او را داخل بهشت نمايم، فرمود آن امام (ع): به درستى كه خداى عزوجل قسم ياد نمود به عزت و جلال خود اينكه عذاب ننمايد اهل توحيدش را به آتش، مروى است زمانى كه نازل شد قوله تعالى هو اهل التقوى و اهل المغفره پيغمبر صلى الله عليه و آله و سلم فرمود: خداى بگردان مرا از اهل تقوى و اهل مغفرت اول از اول و ثانى از ثانى از مجهول است اول از ثانى و ثانى از اول از معلوم است.
به درستى كه تو اگر عفو نمائى سزاوارترى به اينكه عقاب كنى و به درستى كه تو اگر بپوشانى نزديكتر است از تو به اينكه آشكار نمائى بدان كه خداى عزوجل اهل آن است كه بر هر چيزى تحمل نمايد اين است علامت كبريا و بزرگى او.
پس زنده بدار تو مرا زندگى پاكيزه كه پيوسته به آن چه مى خواهم من و برسد به آن چه دوست دارم من به حيثيتى كه جاى نياورم بديهاى تو را و مرتكب نشوم آنچه را كه نهى فرمودى از او.
و بميران مرا مى راندن كسى كه بشتابد نور او پيش روى او و از جانب راست او.
مومن در روز قيامت روى او مثل ماه شب چهارده روشن است و مردم از نور روى او استضائه نمايند.
خوار كن مرا پيش خود و عزيز نما مرا نزد مخلوق خود، و پست و حقير كن مرا چون خلوت نمايم با تو و بلند كن مرا ما بين بندگانت، و بى نياز كن مرا از آنكه بى نياز است از من و زياد كن تو مرا به سوى خود به احتياج و درويشى يعنى فقر و حاجتم به سوى تو زيادتر باشد از فقر و حاجتم به سوى غير تو.
..........................................
