• بخشی از دعای شانزدهم
1- خداوند هر كس را كه پس از توكل به او، درباره فقرش شكایت به
موالات: يارى نمودن.
خذلان: ترك اعانت و يارى نمودن.
الرفد: عطاء و مونه، عز: قوه و قدرت.
غوى: گمراه شدن.
يعنى: اى خدا به درستى كه تو كسى را كه يارى نمودى ضرر نمى رساند او را ترك يارى كنندگان، كسى كه عطا نمودى تو كم نمى كند او را منع منع كنندگان، و كسى را كه هدايت نمودى تو گمراه نمى كند او را گمراه كنندگان، پس رحمت فرست بر محمد و آل او و منع كن تو ما را به قوت خود از بندگانت، بى نياز كن تو ما را از غير خود به دادن تو، داخل كن به ما راه حق را به راه نمائى خود.
اى خدا، رحمت بفرست بر محمد و آل او و بگردان سلامت قلبهاى ما را در خاطر آوردن بزرگى تو و فراغ بدنهاى ما را در شكر نعمت تو و باز شدن زبانهاى ما را در وصف نمودن منت تو و ممنون شدن از جانب تو، عمده در انسان قلب و زبان و جوارح است و غرض اين است كه اين امور سه گانه در راه تو صرف شود كه حقيقت بندگى در من ظاهر شود.
دعاه: جمع داعى، خوانندگان.
هداه: جمع هادى هدايت كنندگان،
خاصه: مخصوص و خواص را گويند.
يعنى: اى خداى رحمت بفرست بر محمد و آل او و بگردان تو ما را از خوانندگان خود كه اين صفت دارند ايشان كه خواننده ى به سوى تواند و هدايت كنندگان تو كه اين صفت دارند دلالت كننده اند بر تو و از خاصان تو كه اين صفت دارد مختص كنندگان هستند به سوى تو اى مهربانتر از هر مهربان.
....................
