صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۷ - فراز ۱۳۰
وَ اجْعَلْ قَلْبِي وَاثِقاً بِمَا عِنْدَكَ، وَ هَمِّي مُسْتَفْرَغاً لِمَا هُوَ لَكَ، وَ اسْتَعْمِلْنِي بِمَا تَسْتَعْمِلُ بِهِ خَالِصَتَكَ، وَ أَشْرِبْ قَلْبِي عِنْدَ ذُهُولِ الْعُقُولِ طَاعَتَكَ، وَ اجْمَعْ لِيَ الْغِنَى وَ الْعَفَافَ وَ الدَّعَةَ وَ الْمُعَافَاةَ وَ الصِّحَّةَ وَ السَّعَةَ وَ الطُّمَأْنِينَةَ وَ الْعَافِيَةَ.
و دلم را به آنچه (پاداشى که) نزد تو است مطمئن و آرام، و قصد و آهنگم را یکسره براى آنچه (بندگى که) براى تو است بگردان، و مرا به چیزى (عمل خیرى) وادار که خواص و نزدیکانت را وامىدارى، و هنگام غفلت و بىخبرى عقلها طاعتت را در دلم مخلوط و آمیخته ساز (در وقت غفلت و فراموشى مردم از حق چنان کن که دل من غافل نباشد) و بىنیازى (از خلق) و پاکدامنى (از نارواها) و آسایش (در زندگى) و بىگزندى و تندرستى و فراخى (در روزى) و آرامش و آسودگى و نداشتن گرفتارى و بدى را برایم فراهم کن.
