صحیفه سجادیه - دعای شماره ۱ - فراز ۱۲

حَمْداً يُضِي‏ءُ لَنَا بِهِ ظُلُمَاتِ الْبَرْزَخِ، وَ يُسَهِّلُ عَلَيْنَا بِهِ سَبِيلَ الْمَبْعَثِ، وَ يُشَرِّفُ بِهِ مَنَازِلَنَا عِنْدَ مَوَاقِفِ الْأَشْهَادِ، يَوْمَ تُجْزَى كُلُّ نَفْسٍ بِمَا كَسَبَتْ وَ هُمْ لَا يُظْلَمُونَ يَوْمَ لَا يُغْنِي مَوْلًى عَنْ مَوْلًى شَيْئاً وَ لَا هُمْ يُنْصَرُونَ.

سپاسى که تاریکی هاى برزخ (قبر) را بر ما روشن سازد (مراد از تاریکی ها شدت و سختى آن است، یا آنکه به اعتبار تاریکى قبر و تاریکى ترس و تاریکى عمل تعبیر به تاریکی ها فرموده است، و مراد از حمد و سپاسى که تاریکی هاى برزخ را روشن مى‏گرداند تجسم اعمال و اعتقادات بعد از مرگ است، و در قرآن و اخبار بسیار هست که اعمال صالحه و اعتقادات صحیحه به صور نورانیه درآیند و دارنده‏ ى آن از نور آنها بهره‏ مند گردد، چنانکه خداى تعالى «س 57 ى 12( فرموده: یوم ترى المومنین و المومنات یسعى نورهم بین ایدیهم و بایمانهم یعنى یادآور روزى را که مردان و زنان باایمان نورشان پیش رو و سمت راست آنها بشتابد، و اعمال سیئه و اعتقادات باطله بصور تاریک درآیند که به جا آورنده‏ ى آن در تاریکی هاى آنها سرگردان است، چنانکه خداى تعالى «س 57 ى 13( فرموده: یوم یقول المنافقون و المنافقات للذین امنوا انظرونا نقتبس من نورکم قیل ارجعوا وراءکم فالتمسوا نورا یعنى یاد کن روزى را که مردان و زنان اهل نفاق و دوروئى به اهل ایمان گویند مشتابید تا از نور شما روشنائى گیریم، به ایشان گویند واپس بگردید «به دنیا بازگردید» و نور طلبید) و راه رستخیز را (راهى که همه‏ى مردم را پس از زنده گردانیدن براى رسیدگى به حساب از آن راه به محشر مى‏فرستند) براى ما آسان نماید، و منازل و جاهاى ما را در جایگاه گواهان (فرشتگان و پیغمبران و ائمه‏ ى اطهار- علیهم ‏السلام- که روز قیامت بر مردم گواهى مى‏دهند) آبرومند گرداند، روزى که (در قرآن کریم «س 45 ى 22( است: و لتجزى کل نفس بما کسبت و هم لایظلمون یعنى) هر کسى به سزاى آنچه کرده مى‏رسد و به ایشان ستم نمى‏شود (اینکه امام- علیه ‏السلام- در اینجا بجاى و لتجزى که در قرآن کریم است فرمود: تجزى براى آنستکه گفته ‏اند: اقتباس از قرآن در حقیقت قرآن نیست بلکه کلامى است شبیه و مانند آن پس اندک تغییر در آن زیان ‏آور نمى‏باشد. و در قرآن مجید «س 44 ى 41( است: یوم لایغنى مولى عن مولى شیئا و لا هم ینصرون یعنى) روزى که دوستى از دوستى چیزى (عذاب و کیفرى) را دفع نکند و ایشان کمک نمى‏شوند (توانائى ندارند که یکدیگر را کمک نمایند).