صحیفه سجادیه - دعای شماره ۱۶ - فراز ۲۷
بَلْ أَنَا يَا إِلَهِي، أَكْثَرُ ذُنُوباً، وَ أَقْبَحُ آثَاراً، وَ أَشْنَعُ أَفْعَالًا، وَ أَشَدُّ فِي الْبَاطِلِ تَهَوُّراً، وَ أَضْعَفُ عِنْدَ طَاعَتِكَ تَيَقُّظاً، وَ أَقَلُّ لِوَعِيدِكَ انْتِبَاهاً وَ ارْتِقَاباً مِنْ أَنْ أُحْصِيَ لَكَ عُيُوبِي، أَوْ أَقْدِرَ عَلَى ذِكْرِ ذُنُوبِي.
و من، اى خداى من، گناهانم بیشتر و نشانه هایم (کارهایم که اثرى از آن مانده است) زشت تر و کردارهایم بدتر و بى باکیم در نادرستى سخت تر و بیداریم هنگام طاعت تو سستر و آگاهى و مراقبتم به تهدید و ترساندن تو از کیفرت کمتر از آنست که زشتیهاى خود را براى تو بشمارم، یا بر یاد آورى گناهانم توانا باشم.
