• بخشی از دعای 20
- عدل گستر باشید.
- خشم خود را فرو خورید.
- فتنه‌ها و خصومت را خاموش
مديريت عالم هستى را نيرويى غيبى بر عهده دارد كه همه چيز در اختيار او است . آن چه در اين عالم رخ مى دهد از منبعى سرچشمه گرفته است كه تدبير و تنظيم شگرف و معجزآسايى را بر پهنه ى هستى حاكم كرده و آن چنان حكمت و علم را در هم آميخته و تناسب عناصر خرد و كلان هستى را در يك ارتباط دقيق و تنگاتنگ محاسبه كرده است كه اوج هماهنگى و اتقان حاصل از آن ، به راستى حيرت زا است و مطالعه ى عميق نظام هستى نشان مى دهد كه آيه ى كريمه : (و كل شى ء عنده بمقدار ؛ هر چيز اندازه ى خاصى نزد او دارد.) بر تك تك اجزاى اين منظومه ى عظيم حاكم است .
آرى ، پيروان مكتب هاى علمى كه قرن ها در فنون و علوم گوناگونى به تفكر و انديشيدن پرداخت اند ، هر يك در حدود ظرفيت خود از نظم و نظام جهان خلقت دم زده و به كشف رمز و راز آن پرداخته اند و هر يك گوشه اى از حقايق موجود را موضوع بحث خود قرار داده و پس از سال ها تلاش ، حيرت زده از خرمن بى پايان حقايق گيتى خوشه اى چيده اند ، اما تابلوى : (و ما أوتيتم من العلم الا قليلا ؛ از دانش جز اندكى به شما داده نشده است.) هنوز بر سر در تمام حوزه هاى علمى جهان مكتوب است و تنها در صورتى كه نقشه ى زندگى هر فرد هماهنگ و هم سو با نقشه ى جامع خلقت باشد و بر همان نسبت هاى حاكم بر طبيعت عالم منطبق گردد ، آن طرح قابل اجرا خواهد بود ، اما اگر نقشه ى تخيلى ما در زندگى شخصى خود منطبق با نظام هستى عالم نباشد ، آن گاه مسير ما پيوسته مواجه با مانع ها و برخوردها بوده و محكوم به زوال خواهد بود .
دقيقا به اين دليل است كه ما شاهد تلاش هاى بيهوده و مهندسى هاى اجتماعى پر هزينه و نظم هاى سرسام آور مدنيت به بن بست رسيده ى جديد هستيم . خوشا بر احوال آنان كه توانستند به رمز عالم و سر قدر آشنا شوند و با زندگى حكيمانه و هم سو با جهت سير نظام هستى ، هماره در راه رضايت الهى بكوشند و اگر از خداى خود درخواستى مى كنند ، چيزى را طلب كنند كه در مسير جريان خلقت است . اينان كسانى هستند كه خواسته هايشان بر صراط مستقيم منطبق است ، لذا مستجاب الدعوه خواهند بود ، چرا كه دعا و خواسته ى آنان ، هيچ گونه مزاحمتى با نقشه ى سير هستى ندارد و اين به دليل آن است كه مى دانند چگونه حرف بزنند و چه چيزى بخواهند و درخواست خود را در چه شرايط زمانى و مكانى مطرح سازند .
ما در اين دعا ، امام سجاد عليه السلام را اين چنين مى يابيم ؛ حضرتش با رازهاى عالم آشنا است و مى داند كه عناصر نظام هستى در يك شبكه ى سراسرى به هم پيوسته ، از مدير حكيم و مقتدر كارگاه آفرينش دستور مى گيرند . از اين رو ، همه چيز را از او مى طلبد و عرض مى كند : «صبر و طاقت و قوت من بسيار نيست و خلق نيز توانايى برآوردن نيازهاى ديگران را ندارند ، پس تو خود حاجت روايم فرما و نقص و كبمودها را جبران و زندگى مرا كفايت نما» . به راستى كه چنين درخواستى ، پاسخ منفى در پى نخواهد داشت و قطعا حضرت حق به نظر رحمت بر چنين بنده ى راستينى خواهد نگريست .
و انظر الى و انظر الى فى جميع أمورى ، فانك ان وكلتنى الى نفسى عجزت عنها و لم أقم ما فيه مصلحتها ، و ان وكلتنى الى خلقك تجهمونى ، و ان ألجأتنى الى قرابتى حرمونى ، و ان أعطوا أعطوا قليلا نكدا ، و منوا على طويلا ، و ذموا كثيرا ؛
خدايا ! از روى رأفت به من نظر فرما و بر همه ى امورم ناظر باش كه اگر مرا به خويش واگذارى ، از عهده ى كارها برنمى آيم و مصلحت امور از من فوت مى شود و اگر به غير خود واگذارى ، روى از من درهم مى كشند و اگر به خويشاوندانم محتاج سازى ، مرا بيگانه وار محروم مى سازند و اگر هم چيزى به من ببخشايند ، اندك و همراه با منت و سرزنش بسيار خواهد بود.
...................
