بخشی از دعای دوازدهم صحیفه سجادیه:
1- خداوند امور فاسد بندگانش را از راه توبه اصلاح
دور نيست كه مراد به تاريكى شبها شب قبر باشد و احتمال عموم دارد كه حتى در دنيا از براى كسى كه او را انيسى نباشد.
نزغ: فساد.
آفت: مرض.
يعنى: بگردان تو قرآن را از براى زبانهاى ما در فرو رفتن در باطل لال، و گنگ كننده نه اينكه لالى از روى مرض باشد بلكه از روى اختيار، و قدرت.
اقتراف: كسب نمودن.
خوض: فرو رفتن.
طى: پيچيدن.
تصفح: نظر نمودن در صفحات و جستجو.
رواسى: جمع راسيه يعنى ثابت.
صلابت: سخت.
ناشر از نشر شيوع.
الاعراب: ناشرا مفعول دوم اجعل زواجر امثال اضافه صفت به موصوف.
يعنى: بگردان تو ما را از براى آنچه كه پيچيده غفلت از ما از وارسى نمودن اعتبارى پهن كننده تا اينكه برسد به قلوب ما فهم عجايب او و مثلهاى زواجر او كه اين صفت دارد كه سست شده است كوههاى محكم يا سختى او از برداشتن اشاره است به سوى قول خدا لو انزلنا هذا القران و قساوت انسان و قلت خشوع او و وقت قرائت او.
اللغه: درن چرك.
هواجر: جمع هاجر وسط گرماى روز.
روى: سيراب نمودن.
ظماء: به فتحتين تشنگى.
حلل: جمع حله، فزع الاكبر يعنى خوف بزرگ يعنى قيامت.
مروى است از حضرت امير (ع) كه فزع اكبر وقتى است كه اهل جهنم را در جهنم اندازند و در را ببندند.
نشر: وقتى است كه مردمان از قبر بيرون آيند.
اللغه: خله به فتح خا به معنى حاجت.
املاق: فقر و درويشى.
سوق: راندن. رغد: سعه.
خصب: فراوانى ضد غلا.
ضرايب: جمع ضريبه به معنى طبيعت.
مدانى: از دنا، هوه: به ضم ها و فتح واو مشدده جمع هوى مثل قوه به معنى حفره ى عميقه.
يعنى: بار خدايا جبران نما تو به سبب قرآن حاجت ما را از فقر، بران تو به سوى ما به سبب قرآن سعه ى زندگانى و فراوانى و سعه ى رزق را، و دور نما تو ما را به سبب قرآن از طبايع مذمومه و اخلاق پست، و حفظ نما تو ما را به واسطه ى او از
گودال كفر و خواهشها و به واعث نفاق تا آنكه بوده باشد ما را در قيامت به سوى رضوان و جنان تو كشاننده، و ما را در دنيا از غضب تو و تجاوز از حدود تو منع كننده، و از براى آنچه نزد تو است به حلال دانستن حلال او و حرام دانستن حرام او گواهى دهنده كه ما مخالفت واجبات و محرمات ننموديم.
اللغه: كرب حزن.
سياق: راندن نفس در وقت مردن اعاننا الله على ذلك من شر الشيطان.
جهد: مشقت.
انين: ناله.
حشارج: حشرجه صداى سينه و نفس مسد است وقت مردن را.
راق: از رقى يا عبارت از تعويذ است يا عبارت از طبيب اختلاف است در قائل من راق.
از حضرت باقر (ع) مروى است كه: پسر آدم است كه وقت مردن گويد آيا طبيب هست.
بعضى گفته اند: ملائكه موت است بعد از اينكه قبض روح او نمودند كيست روح اين را بالا برد آيا ملائكه رحمت است يا عذاب.
بعضى گفته اند: حاضران ميتند گويند: كيست حافظ اين از مردن، حجب جمع حاجب پرده.
..............................
