الاعراب: الاعلى و الاقوى و الاوفى ممكن است خبر باشند و كان ناقصه و يا صفت ما قبلشان باشند و كان تامه و بدانكه در عبارت غاز و مجاهد توانند مباين بود زيرا كه غازى عبارت از مسلم است و مجاهد تواند عبارت بود از كفارى كه مولف القلوب هستند.
اين عبارت و ما بعد آن جواب ايما هستند و ظاهر آن است كه باب استفعال منسلخ از معنى طلب باشد.
اطف: از اطفاء به معنى خاموش نمودن يعنى فرونشان از او گرمى شوق را.
و پناه ده او را از اندوه تنهائى.
و فراموشى ده او را از يادآوردن اهل خانه و فرزند.
ايثار: اختيار نمودن.
و مباشر باش او را به عافيت.
اللغه: جبن ترسيدن.
الهام: در دل انداختن.
سير: جمع سيره به معنى طريقه. ظعن سير نمودن.
اللغه: صفت برابرى.
ادل: ازاد اله.
يعنى: غالب شدن و نصرت و منه الدوله، يعنى: پس چونكه برابر شد دشمن تو و دشمن خود را پس كم كن دشمنان را در نظر او و كوچك ساز نمايش آنها را در نظر او و دل او و غلبه ده او را به آنها و آنها را غلبه نده بر او.
بهم الاسر و بعد ان تامن اطراف المسلمين و بعد ان يولى عدوك مدبرين
اللغه: اجتياح به تقديم جيم بر حاء از بيخ بركندن، ولى برگردانيدن به شهيد شدن پس اين حكم باشد بعد از اينكه از بيخ بركند دشمن تو را به كشتن آنها و بعد از اينكه به مشقت اندازد آنها را با سيرى و بعد از اينكه ايمن شود از اطراف مسلمين بعد از اينكه برگردند دشمنان تو باز پس روندگان.
اللغه: غازى جنگ كننده، مرابط كسى كه در سرحد مى نشيند كه وارسى حال نمايد.
تعهد: حب حق، خالفيه: يعنى آنهائى كه در عقب بازماندند.
عتاد: اسباب راه لازم،
شحذ: تيز نمودن غرض امام دعا نمودن است بر آن كسانى كه اعانت مجاهدين كنند.
يعنى: خداوندا هر مسلمانى كه جانشين شود جنگ كننده را يا مرابط را در خانه ماند يا وارسى نمود بازماندگان او را در غيبت او يا اعانت نمود او را به مالى يا كار سازى سفر او نمود و يا تيز نمود حربه ى او را براى جهاد كردن.
يا دعائى در راه او نمايد و در عقب دعا بفرستد او را نظير اينكه بگويد سلام مرا به فلانى برسان يا اينكه مراعات كند از عقب او حرمتى را مثل آنكه رد غيبتى از او كند يا رفع ظلمى.
....................................
