• بخشی از دعای شانزدهم
1- خداوند هر كس را كه پس از توكل به او، درباره فقرش شكایت به
پس مزد بده تو او را مثل مزد آن غازى در مقابل او بدون كم و زياد.
عوض بده او را از كار او عوض نقدى كه زود به او برسد نفع آنچه كه پيش فرستاده و به او برسد شادمانى آنچه او را به جا آورده تا آنكه منتهى شود وقت به آنچه جارى ساخته ى از براى او از فضل خود و مهيا نموده براى او از بزرگوارى خود. غرض اين است كه جمع شود از براى او دنيا و آخرت و بدان كه آنچه را كه امام عليه السلام از براى مجاهد و مرابط فرموده همان را به عينه از براى معين اهل علم فرمود چه جهاد با كفار جهاد ظاهرى است و تحصيل علم جهاد اكبر است زيرا كه در مقابل جهاد با كفار آدمى ضعيف نحيف است و در مقابل عالم معارك و مجاهدات با نفس است و با حزب شيطان كه هر دو دشمنانند قوى مبين و لذا در خبر است كه هيچ چيز نزد شيطان اكثر سرورا نيست از موت فقيه لكن چه فايده كه اهل زمان مغلوب و منكوب اين دو دشمن شدند و آنها را ابداء به علم و اهل آن اعتماد و اعتدادى نيست چه جاى آنكه به مجاهد ظاهرى توسل و محبتى داشته باشند.
غرض از اين فقره دعا كردن است بر كسانى كه قصد جهاد دارند و مايل به آن هستند و براى آنها مانع روى دهد.
يعنى: بار خدايا هر مسلمانى كه اندوهناك نمود او را كار اسلام و محزون
نمود او را دسته بندى اهل شرك بر مسلمين پس قصد نمود جنگى را يا همت گماشت به جهادى پس نشست از جنگ از روى ضعف يا كند نمود او را فقرا و يا عارض شد او را غير از اينها مانع.
قوله: فاكتب جواب انما.
اللهم ارزقنا فوز السعاده و فيض الشهاده به محمد سيد الساده و آله الائمه القاده.
.........................
