بخشی از دعای دوازدهم صحیفه سجادیه:
1- خداوند امور فاسد بندگانش را از راه توبه اصلاح
حرص دارنده اند به ذكر نعمتهاى خودت، تواضع كنندگان هستند، بر
خشع: جمع خاشع، اطمينان در جوارح.
روم: قصد كردن.
نواكس: جمع ناكسه سر پائين كردن.
المستهترون: از استهتار يعنى حريص شدن.
زفير: نعره كشيدن و اول فرياد حمار.
التركيب: من، در قوله عليه السلام من دوب و من لغوب، بيانيه است، و ظرف لغو متعلق بلا تدخلهم، سهو الغفلات اضافه ى او از قبيل- اضافه ى مسبب است به سوى سبب و در عرف عوام سهو و غفلت به يك معنيند در اين صورت اضافه ى او حاجت به سوى تاويل دارد و ظاهر آن است كه از قبيل اضافه ى خاص به عام باشد زيرا كه غفلت كه عامست، الخشع الابصار، صفت است.
و بر ملائكه آنچنانيكه داخل نمى شود ايشان را كلال و ملال از براى حركت و داخل نمى شود ايشان را عجز از براى تعب و داخل نمى شود ايشان را سستى، مشغول نمى كند ايشان را عجز از براى تعب و داخل نمى شود ايشان را سستى، مشغول نمى كند ايشان را از تسبيح تو ميلهاى نفسانى، و دور نمى كند ايشان را از تعظيم تو سهو از روى نادانى و غفلت، يعنى از خوف ديده هاى ايشان بلند نشود به جانب تو خشوع كنندگانند از ديده ها پس قصد نمى كنند نظر به سوى ترا سر به زير اندازندگانند از زنخدانهاى خود، و چه بسيار طول كشيد ميل و رغبت ايشان در چيزهائيكه نزد تو است.
حرص دارنده اند به ذكر نعمتهاى خودت، تواضع كنندگان هستند، بر
خشع: جمع خاشع، اطمينان در جوارح.
روم: قصد كردن.
نواكس: جمع ناكسه سر پائين كردن.
المستهترون: از استهتار يعنى حريص شدن.
زفير: نعره كشيدن و اول فرياد حمار.
التركيب: من، در قوله عليه السلام من دوب و من لغوب، بيانيه است، و ظرف لغو متعلق بلا تدخلهم، سهو الغفلات اضافه ى او از قبيل- اضافه ى مسبب است به سوى سبب و در عرف عوام سهو و غفلت به يك معنيند در اين صورت اضافه ى او حاجت به سوى تاويل دارد و ظاهر آن است كه از قبيل اضافه ى خاص به عام باشد زيرا كه غفلت كه عامست، الخشع الابصار، صفت است.
و بر ملائكه آنچنانيكه داخل نمى شود ايشان را كلال و ملال از براى حركت و داخل نمى شود ايشان را عجز از براى تعب و داخل نمى شود ايشان را سستى، مشغول نمى كند ايشان را عجز از براى تعب و داخل نمى شود ايشان را سستى، مشغول نمى كند ايشان را از تسبيح تو ميلهاى نفسانى، و دور نمى كند ايشان را از تعظيم تو سهو از روى نادانى و غفلت، يعنى از خوف ديده هاى ايشان بلند نشود به جانب تو خشوع كنندگانند از ديده ها پس قصد نمى كنند نظر به سوى ترا سر به زير اندازندگانند از زنخدانهاى خود، و چه بسيار طول كشيد ميل و رغبت ايشان در چيزهائيكه نزد تو است.
حرص دارنده اند به ذكر نعمتهاى خودت، تواضع كنندگان هستند، بر
بزرگى تو و جلال و سلطنت تو، آن كسانيد كه مى گويند در زمانى كه نظر به جهنم مى كنند نعره و صيحه مى كند بر اهل معصيت منزه هستى تو اى خداى عبادت نكرديم تو را حق عبادت.
.......................
