• بخشی از دعای شانزدهم
1- خداوند هر كس را كه پس از توكل به او، درباره فقرش شكایت به
وفاده: به كسر واو رفتن به جائى.
تهيا و تعباء: مهيا شدن.
وفد: به كسر راء به معنى صله.
يعنى: بار خدايا هر كه آماده شده است و مهيا شده است و تهيه كرده است و خود را مهيا نموده است از براى رفتن به سوى مخلوقى به اميد جايزه ى او و عطاى او و طلب بخشش او وصله ى او.
پس به سوى تو اى مولاى من بوده است امروز تهيه ى من، و مهيا شدن من و آماده شدن من و آماده ساختن من به اميد عفو تو وصله ى تو و بخشش و طلب بخشش تو و عطاى تو.
بار خدايا پس صلوات فرست و رحمت كن بر محمد و آل او و نااميد مگردان امروز تو آن را از اميد من، اى آنكه منع نكند او را سئوال كننده ى و كم نكند او را عطاكننده ى.
حاصل مطلب آن است كه منع نكند او را عطاء كردن به سائلى از عطا نمودن مسائل ديگر يا اينكه نهايت نمى رسد او را آن چيزى كه نزد او است به درستى كه آنچه سئوال نموده است بالنسبه به سوى او و آن چيزى كه سئوال ننموده است نسبت به متناهيت به سوى غير متناهى پس حفى يا به معنى منع است يا به معنى استقصاء و نهايت لكن بعضى گفتند حفى به معنى منع در كتب لغت است.
به درستى كه من نيامدم تو را به جهت اعتماد به كردار خوبى كه پيش فرستاده باشم او را و نه شفاعت آفريده شده ى را كه اميد داشته باشم او را مگر شفاعت محمد و اهل بيت او بر او و بر ايشان باد درود تو.
آمدم تو را اقراركننده به گناه و بدكردارى به نفس خود، آمدم تو را اميدوارم عفو بزرگ تو را كه عفو نمودى به آن از گناه كاران پس بازنداشت تو را درازى ايستادن ايشان بر گناه بزرگ از اينكه مهربان شوى بر ايشان به رحمت و آمرزش تو.
پس اى آنكه رحمت او فراخ و عفو او بزرگ است اى بزرگ اى گرامى اى بزرگوار رحمت بفرست بر محمد و آل او و مهربان شو بر من به رحمت تو و شفقت نما بر من به فضل خود و گشايش ده بر من به آمرزش خود.
بار خدايا به درستى كه اين مقام مقام براى جانشينان تو هست، و بر گزيدگان تو است و جاهاى امينان تو است در پايه ى بلندى چنان بلندى كه مخصوص ساختى ايشان را به آن به تحقيق ربوده اند آن را.
از اين فقره چنان معلوم مى شود كه نماز جمعه و عيد منصب ايشان است و بدون اذن ايشان نشايد و باطل خواهد شد بدون اذن ايشان، و جماعتى از فقهاء اهل بيت عليهم السلام حرام مى دانند اين نماز را در زمان غيبت.
توئى تقديركننده مر او را، مغلوب نمى شود امر تو درنمى گذرد آنچه واجب شده است از تدبير تو هرگونه كه خواسته ى، و هر جا كه خواسته ى، براى آنچه داناترى بر او، و گمان بد برده نشود بر تو بر آفريده گان تو و نه بر اراده ى تو غرض آن است كه صلاح در مصلحت تو چنان شده است كه اين منصب از ايشان گرفته شده و تو مصلحت بنده ى خود بهتر مى دانى از ايشان شايد اين منصب گرفته نمى شد مردم دعوى خدائى ايشان مى كردند يا ايشان فايز نمى شدند به آن در جائى كه از جهت ايشان قرار داده شده هست.
تا اينكه گرويده اند خوبان و جانشينان تو غلبه گرديده شده قهر كرده شده ربوده شده، مى بينند حكم تو را تبديل كرده شده و كتاب تو را انداخته شده و واجبات تو تغيير داده شده از راههائى كه شريعتهاى پيغمبر (ص) تو افتاده شده.
بدان كه چند روزى در اواخر بعث پيغمبر صلى الله عليه و آله امر اسلام محكم و شريعت نبويه واضح و هويدا شد وقتى كه پيغمبر (ص) از دار دنيا رحلت نمود شرك و كفر و علم ضلالت روز به روز در ترقى و شريعت مصطفويه در تنزل بود امر به جائى رسيد دو امر بزرگ كه پيغمبر (ص) در مرض موت وصيت به حفظ ايشان نموده بود كردند با ايشان آنچه كردند كدام امر از آن بالاتر است، كه پسر پيغمبر را بكشند و سر شريف او را در مجلس قمار و شراب حاضر نمودند و سفل شراب در پهلوى سر شريفش ريختند و جمعى از ايشان را در مجلس شرب حاضر نمودند با سر و پاى برهنه و به آن امر قناعت ننمودند امر نمودند تغنى از براى ايشان نمايند و امر ابتلاء ايشان را اگر كسى بخواهد تشريح نمايد نه قلم را ياراى تقرير و نه كاغذها را وفاء دفاتر هم هر قدر از ابتلاء ايشان تصوير شود زياده بر آن است.
........................
