بود از دعاى آن امام عالى مقام عليه السلام در وقتى كه مريض مى شد، يا اينكه نازل مى شد بر او حزن و اندوهى و يا بليه و ابتلائى.
كلمه ى من بيانيه، تصرف به معنى تغير و تقلب است.
يعنى: اى خداى من مر تو را است ثنا بر چيزى كه جدا نمى شوم من كه تغير و تبدل مى كنم من در او از صحيح و سالم بودن بدنم.
ما، در اين فقره و فقره ى سابقه موصوله است و من بيانيه.
حديث: جديد احداث تجديد.
يعنى: و مر تو را است ثناء براى آنچه كه تازه نمودى به من از ناخوشى كه در جسد من است.
ايقاظ: از كلام امام عليه السلام چنان فهميده مى شود كه صحت، و مرض هر يك از آنها نعمت است از قبل خداى عزوجل چنانچه بعد از اين صراحت مى فرمايد و همچنين از كلام آن بزرگوار نيز استفاده مى شود كه صحت زياده است از مرض زيرا كه از صحت تعبير بلم ازل فرمود و از مرض به احداث و تجدد.
پس نمى دانم اى خداى من كه كدام يك از دو حالت سزاوارتر است
به شكر تو و كدام يك از دو وقت اولى است به ثناء نمودن مر تو را.
نشط: به معنى سرعت و شدت و شادى.
بغى: طلب نمودن.
مرضاه: خشنودى. فضل: در مقام به معنى خوبى و رزق.
يعنى: آيا وقت سلامت آن چنانى كه گوارا نمودى تو مرا در آن وقت خوبها و پاكيزه هاى رزقت را و سخت نمودى تو به سبب صحت طلب نمودن خوبى تو را و نيكوئى و روزى تو را.
و قوت دادى تو مرا با آن سلامت بر چيزى كه توفيق دادى تو مرا به آن از بندگى نمودن، اطاعت و بندگى نمودن خدا از عبادت بدنيه به سلامت و صحت است زيرا كه بدون او غالب از بندگيها را نتوان جاى آورد.
...........................
