بخشی از دعای دوازدهم صحیفه سجادیه:
1- خداوند امور فاسد بندگانش را از راه توبه اصلاح
نااميد نمى شوم از تو بلكه مى گوئيم گفتن بنده ى خوار ستم كننده بر خود استخفاف كننده ى به حرمت پروردگار خود حرمت آقائى و حرمت استخفاف عبارت از مخالفت مولى و ترك اطاعت او است بنده اگر مخالفت خالق خود نمود اعتنا ننمودن به او است و استخفاف او است به آقائى و عزت خالق خود و هتك حرمت او نمود و بر خود نيز ستم نمود و نفس خود را در معرض هلاكت و عقوبت بيرون آورد.
آن چنان بنده ى كه بزرگ شد گناهان او پس در نهايت بزرگى رسيد و برگشت روزگار او پس برگشت.
قوله جلت: يعنى پس بسيار بزرگ گشت معصيت او و اين نظير تاكيد است از براى عظمت، و همچنين قوله فولت تاكيد است از براى ادبرت يعنى برگشت روزگار او پس زيادتى در ادبار نمود به عبارت اخرى روزگار او خراب شد و تباه شد.
تا آنكه ديد مدت عمل و زمان او گذشت و نهايت عمر به سر آمد دنيائى كه محل تجارت و زراعت آخرت است سرمايه تجارت و اسباب زراعت را شيطان به غارت برد خود مثل تاجر مفلس و زارع بى بذر و عوامل شد.
و قطع داشت اينكه نيست ملجاء و پناهى مر او را از تو و جاى فرار از تو را ندارد، كسى بخواهد خود را از عقوبت ديگرى حفظ نمايد بايست او را مكان فرارى باشد كه در آن مكان خود را داخل نمايد يا شخص پناه دهى او را باشد كه در پناه او خود را داخل نمايد و كه را حد آن است كه مطرود خالق عظيم را بتواند پناه دهد و يا جاى دهد.
روى آورد به سوى تو به بازگشت و خاص و خالص نمود براى تو توبه را.
...................
