امام عليه السلام در اين فراز نيازهاى انسانى را به سه دسته تقسيم فرمود : ضرورت ، حاجت و مسكنت ؛ به ديگر سخن ، ناگزيرى ، احتياج به فريادرسى و فقر كه هر كدام كمك خاصى را مى طلبند و اگر انسان براى دفع آنها به غير خدا پناه برد ، به خود واگذاشته مى شود و نتيجه ى آن ، پيدايش سه مصيبت ديگر است كه از نيازمندى هاى اوليه ى او بسى جان گدازتر است و آن سه عبارتند از : خوارى ، منع و اعراض و به ديگر بيان : بيچارگى ، محروميت از كمك و نعمت و بى اعتنايى نسبت به درخواست ها.
بنابراين ، هر يك از اين سه نوع گرفتارى اگر با گرايش به غير خدا يعنى استعانت به غير ، خضوع براى غير و تضرع براى غير توأم شود ، انسان به سه نوع بلا يعنى خوارى ، منع و اعراض دچار خواهد شد ؛ از اين رو ، انسان بايد در گام نخست به درگاه الهى پناه برد و بكوشد كه راه را گم نكند ، كه با گم شدن راه ، به سياه چاله هاى حرمان و نوميدى درغلطيده و گذشته از نرسيدن به مطلوب ، بر گرفتارى هاى خود خواهد افزود .
اللهم اجعل ما يلقى الشيطان فى روعى من التمنى و التظنى و الحسد ذكرا لعظمتك ، و تفكرا فى قدرتك ، و تدبيرا على عدوك ، و ما أجرى على لسانى من لفظة فحش أو هجر أو شتم عرض أو شهادة باطل أو اغتياب مؤمن غائب أو سب حاضر و ما أشبه ذلك نطقا بالحمد لك ، و اغراقا فى الثناء عليك ، و ذهابا فى تمجيدك ، شكرا لنعمتك ، و اعترافا باحسانك ، و احصاء لمننك ؛
خدايا ! خواهش ها ، سوءظن و حسدى را كه شيطان در روح من القا مى كند ، سبب يادآورى عظمت و تفكر در قدرتت و تدبير نسبت به دشمنان خود قرار بده و اگر كلمه ى ناسزا يا پرگويى ناروا يا هتك عرض مردم يا شهادت باطل يا غيبت مؤمن و يا جسارتى به شخص حاضر و مانند اينها بر زبانم جارى كند ، همگى را به سپاس گويى خود و كوشش در ثناگويى حضرتت و حركت در بزرگداشت و شكر نعمت و اعتراف به احسانت و شمارش منت هايت مبدل فرما.
..............................
