• بخشی از دعای 49
خداوند شما را هدایت كرد، اما راه صلاح را نرفتید و در پی خواهش
مير حسين قاضى در شرح ديوان حضرت امير (ع) حكايت مى كند از ملا جلال دوانى گفت در سفر مكه در بعضى از منازل فرود آمديم برادرزاده ى من رفت كه بول كند غايب شد هر قدر تفقد نموديم نديديم تا وقت عصر در آن منزل توقف نموديم چون وقت عصر شد برادر زاده ى من با حال پريشان و اضطراب آمد صورت حال از او سئوال نمودم گفت: من بيرون رفتم از جهت حاجت در صحرا مارى به نظرم آمد زدم او را كشتم همين كه او را كشتم ديدم جمعى به من هجوم آوردند يكى مى گويد: پدر مرا كشتى و ديگرى مى گويد: برادر مرا كشتى و ديگرى مى گويد: پسر مرا كشتى و هكذا و از من مطالبه قصاص مى كنند من انكار نمودم كه من كسى را نكشته ام بالاخره قرار شد كه برويم مرافعه كنيم مرا بردند نزد شخصى چون داخل شديم آن جماعت انشاء دعوى نمودند قاضى از من سئوال نمود كه: چه مى گوئى در جواب اين جماعت؟ گفتم: من كسى را نكشته ام مگر مارى در صحرا آن جماعت گفتند: آن مار از ما بود قاضى به آن جماعت نگفت: شما را نيست كه از اين قصاص نمائيد زيرا كه از نبى اكرم شنيدم كه: فرمود كه هر كه از زى خود بيرون رود خون او هدر است صاحب شما كه به اين صورت بيرون آمده است خون او محترم نيست.
خلاصه كلام: امثال اين حكايات بسيار است كه از مجموع آنها انسان را قطع حاصل مى شود به وجود جن، و اما شيطان جمعى از انبياء خبر دادند بر اينكه مصور شده است نزد ايشان و قرآن ما صريح است بر وجود آن خبيث و عتو او و تكبر او به آدم و طلب مهلت از خداى عزوجل تا يوم الوقت المعلوم و قسم خوردن او بر اينكه خواهم بنى آدم را اغواء نمود، و جلى از روايات نيز به مضمون آيات وارد است و آن خبيث تصرفاتى او را هست در انسان مثل جريان
خون در عروق انسانى و هر يك را از جهتى اغوا نمايد غالب اغواء در نفوس ضعيفه كفر و شرك است چنانچه بالعيان و السماع مشاهده شده است از بعضى كه او را تخويف كنند از قيامت و آتش و عذاب قبر در جواب گويد: كه كى سر شكسته از قبر بيرون آمده است و بعضى را به عجب و بعضى را به حسد و بعضى را به تمنى و آرزو و هكذا و آن وجود خبيث رذل را شبهاتى است كه آن شبهات را اعتراض كند بر ملائكه يكى از آنها آن است كه خداى عزوجل پيش از خلقت من عالم بود چه از من صادر خواهد شد و چه از من حاصل مى شود چرا مرا در روز اول خلق نمود حكمت خلقت من چه بود جواب اين شبهه در كتاب وسيله النجات خود در باب جبر و تفويض بيان نموده ام محصل آن آن است كه:
خداى عزوجل جعل مهيت ننموده است بلكه ايجاد مهيت نموده است و ايجاد من حيث هو ايجاد از آثار قدرت است و وجود غير محض است نه شر تفصيل جواب اين شبهه و مثل اين را در آن كتاب ذكر نموده ام عمده انسب در اين مقام آن است كه ذكر شود كه انسان در هيچ وقتى از اوقات از اين دشمن كه او را سلطنت قاهره ى كامله است بر او غفلت ننمايد و در حذر باشد از او و پناه به خداى ببرد از عداوت او تا نجات يابد لكن آن اسبابى كه او را هست خصوص اسباب او بر وفق نفس انسان چگونه نجات خواهد يافت بعد از اينكه او در انسان سلطنتى دارد مثل خون در عروق و از جهت او تسويلات و مكائدى است نجات از دام او نيست مگر به اعانت خدائى.
................................
