بخشی از دعای دوازدهم صحیفه سجادیه:
1- خداوند امور فاسد بندگانش را از راه توبه اصلاح
و الذى خالجنى فى معنى آلايه و العباره ان يقال: ايلاج در معنى خودش است يعنى داخل كردن است شب را در روز و بالعكس و اين بر وجه حقيقت است نه مجاز زيرا كه معلوم است كه روز و شب عبارت است از روشنى آفتاب و محو آن روشنائى شب وقتيكه روز شود پرده ى سفيدى از كنار افق بلند شود عريض محيط شود بر پرده سياهى كه بر آسمان محيط است پس شب داخل شد بر روشنائى روز و همچنين كه روز شب شود پرده سياهى از افق شرقى بلند شود و به عكس شب روز شدن احاطه كند بر پرده سفيد تا تمام او را در برگيرد پس ايلاج حاصل شود و غرض از تاكيد زيادتى تقرير، و ثبوت و تكرار نيست و با قاعده ى بلاغت منافات ندارد فتامل بعين الانصاف و انظر الى ما قال لا الى من قال تعجب از صاحب مجمع البحرين است، در ماده ى ولج جواب سئوال شيخ را در مفتاح الفلاح از براى دفع تكرار در آيه ذكر مى فرمايد با اينكه در آيه ى شريفه تكرار نيست.
تقدير: به معنى اندازه و پيمانه نمودن شيى ء است از جهت صفات و ذات تقدير الله دو معنى دارد: يا به معنى اعطاء القدره، يا ايجاد الشيى ء على وفق الحكمه.
غذا: معنى عرفى آن خوردنى و به معنى تربيت هم آمده است.
نشوء: به معنى نمو.
التركيب: باء در به تقدير سببيه است و ظرف لغو و متعلق به خلق منه متعلق به عامل مقدر صفت تقدير فيما يتعلق به تقدير به و عليه ضمير عايد صله شرح: يعنى خلق كرده است ليل و نهار را به سبب ايجاد حكمت از قبل و جانب خود از جهت عباد در چيزى غذاء بدهد ايشان را به آن چيز و نمو بدهد ايشان را بر او.
........................
