كيد: حيله و دشمنى نمودن.
مكر: خدعه و فريب دادن.
اداله: غلبه نمودن و راه نمائى نمودن و اين امور نسبت به ذات بارى به عنوان مجاز است نه حقيقت، زيرا كه اين امور صفت كسى است كه او را قواى شهويه باشد بارى تعالى برى ء است از اين صفت پس مراد جاى آوردن فعلى است كه او را كايد و ماكر به جاى آورد، در مجمع البحرين در ماده ى مكر مى فرمايد:
در دعاء اللهم امكر لى و لاتمكر بى اراده نموده است بمكر الله واقع ساختن بلاء و عذاب را خود به دشمنان او نه به دوستان او يعنى دشمنى كن تو از براى ما دشمنى نكن تو بر ما فريب و خدعه كن تو از براى ما، حيله و خدعه نكن به ما غالب شو تو از جهت ما، غالب نشو تو بر ما، و احتمال دارد كه معنى آن باشد كه يعنى راه بنما تو از براى ما نه اينكه راه نمائى تو به ما غرض از امثال اين عبائر آنست كه مرا در هر جهتى از جهات كه خواهش دارم لطف فرما و جاى آور.
...............................
