بخشی از دعای دوازدهم صحیفه سجادیه:
1- خداوند امور فاسد بندگانش را از راه توبه اصلاح
دفع شبهه: از اين فقره معلوم مى شود كه اجل هر كه اجل مسمى است كه قابل زياده و نقصان نيست و اين منافات دارد با طلب زيادتى عمر از خدا كردن يا فرار از طاعون و وباء و بعضى امراض كردن يا صله ى رحم سبب زيادتى عمر مى شود دو ركعت نماز در مسجد سهله دو سال عمر را زياد مى كند يا زيارت سيدالشهداء عليه السلام از عمر نوشته نمى شود جواب اين شبهه نظير جواب شبهه ى رزقست و گوئيم از براى هر يك اجل معينى قرار داده شد لكن به واسطه ى بعضى از جهات خارجه عمر زياد و كم مى شود مثل نمردن عروس به واسطه ى صدقه دادن بعد از اخبار حضرت عيسى على نبينا و آله و عليه السلام به موت آن عروس و كشته شدن زيد بن على بن الحسين عليهما الصلوه و السلام به واسطه ى نخواندن دو ركعت نماز در مسجد سهله.
اللغه: ندب به معنى خواندن و دعوت.
وفور: زيادتى و بسيارى.
ثواب: عوض عمل خوب.
حذر: ترسيدن.
عقاب: جزاى عمل بد.
التركيب: موفور ثوابه و محذور عقابه از قبيل اضافه صفت به موصوف است زيرا كه زيادتى صفت ثواب است نه عكس و همچنين محذور عقابه، عدلا حال است از براى فاعل قبض يا فاعل يجزى اگر چه هر دو خداى تعالى است.
شرح: بعد از اينكه قضاى حاجت روح در اين نشاه در ايام مهلت او شد مى برد روح را به جانب چيزى روح را دعوت به سوى او كرده بود كه اگر كار خوب كردى ثواب مى دهم و اگر كار بد نمودى عقاب مى نمايم و اين جزاى خير و شر دادن از روى عدل است نه ظلم تعالى عن ذلك علوا كبيرا زيرا كه ظلم صفت محتاج است نه غنى مطلق عدل اقتضاء اين مطلب كند.
......................
