اگر كسى را به همكارى با شيطان متهم كنند ، به شدت ناراحت مى شود و از خود دفاع مى كند و نيز اگر به كسى بگويند كه تو با شيطان محشورى ، اين كلام را هتك حرمت خود مى شمارد . غافل از آن كه انسان بايد همواره با مراقبت دقيق احوال ، و افكار و اعمال خود را بپايد و يكايك حواس و مجارى ادراك خود را به نظاره بنشيند ؛ به قوه ى بينايى مراجعه كند و ببيند كه آيا در وظايف شرعى خود درست عمل مى كند و مثلا از چشم چرانى خوددارى مى كند يا خير و نيز به قوه ى شنوايى خود مراجعه كرده و بنگرد آيا از شنيدن غيبت ، تهمت ، آوازه خوانى و موسيقى حرام و ... خوددارى مى كند يا نه و همين طور زبان و دست و پا و شكم و فرج را يكايك مورد مداقه و مراقبه قرار دهد ، آن گاه اگر همه ى اعضا و جوارح او در راندن شيطان موفق بوده اند ، بداند كه در خط بندگان شايسته ى خدا است و اگر خود را در صراط مستقيم هدايت نديد ، بداند اگر صد بار هم شيطان را لعنت كند ، هنوز هم از دوستان او است و با آن كه با زبان بر اهريمن پليد ، نفرين مى فرستد ، در همان زمان از بندگان شيطان به شمار مى آيد . قرآن كريم مى فرمايد :
(ألم أعهد اليكم يا بنى آدم أن لا تعبدوا الشيطان انه لكم عدو مبين)؛
اى بنى آدم ! آيا از شما پيمان نستاندم كه شيطان را نپرستيد كه او دشمن آشكار شما است ؟!
بنابراين ، امام سجاد عليه السلام به ما مى آموزد كه بايد با تضرع از درگاه خداوند متعال درخواست نمود كه خدايا ! ما را از كسانى قرار ده كه هرگاه شيطان آنان را مى خواند ، اجابت نمى كنند و آن گاه كه در صدد به پستى كشاندن ما برمى آيد ، از او پيروى نكنيم.
.....................
