• بخشی از دعای شانزدهم
1- خداوند هر كس را كه پس از توكل به او، درباره فقرش شكایت به
اساسا يكى از امور قابل اهتمام ، توجه دادن امت به حسن ظن به جناب حضرت حق سبحانه است كه از بزرگ ترين سرمايه هاى ايمانى و داراى آثار ژرفت و جاودانى است . خداوند نه تنها به بندگان گناه كار و عاصى اجازه ى درخواست و رخصت عرض حاجات مى دهد ، بلكه به حسن ظن داشتن بندگان به خود امر نموده و سوء ظن بندگان نسبت به خود را مايه ى محروميت آنان معرفى نموده و مى فرمايد :
(الظانبن بالله ظن السوء عليهم دائرة السوء)؛
آنان گمان بد به خدا دارند ، بدى ها بر خود آنان است .
و در مقابل حسن ظن به خود ، پاداش هاى فراوانى قرار داده است ؛ از اين رو ، رسول اكرم صلى الله عليه و اله و سلم فرمود :
و الذى لا اله الا هو لا يحسن ظن عبد مؤمن بالله ، الا كان الله عند ظن عبده المؤمن لأن الله كريم بيده الخيرات ، يستحيى أن يكون عبده المؤمن قد أحسن به الظن ثم يخلف ظنه و رجاءه ؛ فأحسنوا بالله الظن و ارغبوا اليه ؛
به خدايى كه جز او خدايى نيست ، هرگز بنده اى به پروردگار حسن ظن پيدا نمى كند ، مگر آن كه خداوند بر اساس حسن ظن او عمل مى كند ، زيرا خداوند متعال ، كريمى است كه همه ى خيرات به دست او است و حيا مى كند كه به حسن ظن و اميده بنده اش اعتنا نكرده و خلاف آن را انجام دهد . پس به خدا حسن ظن داشته باشيد و به سوى او رغبت كنيد.
......................
