• بخشی از دعای شانزدهم
1- خداوند هر كس را كه پس از توكل به او، درباره فقرش شكایت به
بود از دعاى او عليه السلام وقت طلب باران نمودن بعد از گرانى و اين گرانى و قلت مطر عمده ى سبب او ظلم است و حكم به ناحق چنانكه از كلام امام عليه السلام در خبر ابى ولاد در مكه مستفاد مى شود خداى تعالى بركات زمين را به واسطه ى وجود ايشان بردارد و كفران نعمت خدا هم سببى است عمده و كذا كثرت فحشاء و منكر مثل زنا و امثال آن.
اللغه: المغدق به ضم ميم و كسر دال از غدق به معنى كثير و غريز.
المنساق: از سوق به معنى زنده.
مونق: از انيق به معنى خوش آورنده.
الاعراب: المونق و المنساق صفت سحاب هستند.
شرح: يعنى اى خداى من آب ده ما را از آب باران و گسترده كن تو بر ما رحمت را به سبب باران زياد از ابر آن چنانى كه زنده شده است از براى روئيدن گياه زمين تو كه خوشحال كننده است در تمام اطراف و جوانب.
ايناع از ينع به معنى رسيدن، زهره به فتح راء به معنى شكوفه.
يعنى: منت گذار تو بر بندگانت به رسيدن ميوه و زنده نما تو بلدانت را به رسيدن شكوفه مراد به رسيدن شكوفه اين است كه شكوفه به آخر رسد زيرا كه اگر باران نباشد خشكى روى دهد و شكوفه مى ريزد.
اللغه: سفره جمع مكسر يعنى ملائكه نويسندگان.
غزر: بضم غين و سكون راء كثرت و زيادتى. درر بكسر دال جمع در يقال در اى صب.
وابل: باران دانه درشت.
يعنى: گواه بگير تو ملائكه ات را كه بزرگانند و نويسندگانند به آب دادن از جانب خودت كه نفع دهنده باشد هميشه باشد زيادتى او فراخ و وسيع باشد ريزش او بزرگ باشد دانه او تند و شتاب كننده باشد.
ايقاظ: نكته گواه گرفتن ملائكه از جهت عظمت و بزرگى نعمت سقى است زيرا كه امر حقير حاجت به گواه گرفتن ندارد و گواه گرفتن خدا ملائكه را از براى ايجاد امر بزرگى است پس مقصود امام (ع) آن است كه انعام سقى بفرما به قدرى كه بتواند محل شهادت ملائكه واقع شود.
............................
