اخلاق و كردار ناپسند
بخشی از دعای ششم صحیفه سجادیه :
پناه ببرید به خداوند بزرگ از
بود از دعاى آن بزرگوار عليه السلام در اعتماد نمودن و معتصم بودن به سوى خداى عزوجل.
الاعراب: تعفو و تعذب جواب شرط است و فضل و عدل خبرند از براى مبتداى محذوف اى العفو و العذاب اين نحو گفته شده است و مفعول تشاء در موضعين محذوفست اى ان تشاء العفو و العذاب. ظاهر آن است كه جواب شرط قول او (ع) فبعدلك و فبفضلك باشد يعنى جمله مبتداء و خبر جزاء باشد زيرا كه مطلق مشيت شرط نيست بلكه مشيت با متعلق او يعنى مشيت العفو يعنى خداوند اگر مى خواهى كه عفو كنى از ما پس به تفضل تو است و اگر بخواهى كه عذاب نمائى ما را پس از عدل و حكم تو است، مقدم داشتن فقره مغفرت را بر عذاب از براى اعلام نمودن است بر اينكه رحمت او سابق است بر غضب او و رحمت از مقتضيات ذات او است و عذاب آن مقتضيات بدى عمل گناهكاران است.
طاقت: قدرت و توانائى است.
تسهيل: عفو و اكرام نمودن به بنده است بدون مداقه نمودن و مناقشه نمودن در حساب،
منت: بكسر انعام نمودن است و جاى و پناه دادن و حفظ نمودن.
عدل و عدال: مستويه و مقابل عمل جزا دادن.
فضل: زيادتى دادن و زياد بر اجر عمل دادن.
نجات: خلاص شدن از نجاى نجواى خلص.
دون: به معنى تحت است و به معنى قبل نيز آمده است.
قوله فانه: علت است از براى سئوال زيرا كه گناه بى شمار و بسيار صاحب او را قدرت و طاقت بر عدل نيست از اين جهت است كه حضرت اميرالمومنين عليه السلام عرض مى نمايد در بعضى از مناجات خود به خداى خود كه: اگر بدن مرا چنان بزرگ نمائى كه وراء من معذب در جهنم نباشد مع ذلك معامله فضل با من نموده ى نه عدل يعنى پس آسان كن براى ما عفو خود را به انعام خود پناه بده تو ما را از عقوبت توبه در گذشتن خود پس به درستى كه ما را طاقت عدل تو نيست و نيست خلاصى براى كسى از ما بى عفو تو.
............................
