• بخشی از دعای شانزدهم
1- خداوند هر كس را كه پس از توكل به او، درباره فقرش شكایت به
اللغه:
زبانيه: ماخوذ من الزبن به معنى انداختن و دفع كردن و فرقه ى از ملائكه را گويند چنانكه در آيه ى شريفه دارد كه: سندع الزبانيه چونكه ايشان اهل جهنم را به سوى جهنم اندازند.
غل: به معنى قيد.
تصليه: القاء كردن و انداختن.
نظره: مهلت دادن، ايهام: ترك كردن و واگذاشتن. او همت الشيى ء تركته، سايق: از سوق به معنى راندن، شهيد: شاهد.
شرح: يعنى رحمت به فرست بر ملائكه كه مسمى به زبانيه هستند آن چنان كسانى هستند كه زمانى كه گفته شود ايشان را بگيريد عاصى را پس قيد كنيد او را پس در جهنم بيندازيد او را مبادرت كنند در امتثال امر مبادرت كردنى و مهلت نمى دهند او را و رحمت بفرست كسى را كه ترك كرديم ما ذكر او را، و ندانستيم مكان او را نزد تو و به كدام امرى از امور او را مامور نمودى، و رحمت بفرست بر ملائكه كه ساكنين در هوا و زمين و آب هستند، و رحمت بفرست كسى از ايشان را كه موكلند بر خلق پس صلوات بفرست بر ايشان در روزى كه مى آيد هر نفسى كه با او است قائم و شهيد يعنى هر كه هست يكى كاتب اعمال است، و ديگرى شاهد، صلوات بفرست بر ايشان صلوات فرستادنى كه زياد كند ايشان را بزرگى و عظمت فوق بزرگى و عظمت ايشان و نزاهت فوق نزاهت ايشان اى خداى من زمانى كه صلوات مى فرستى بر ملائكه خود و انبياء خود برسان تو صلوات ما را بر ايشان پس صلوات بفرست بر ايشان به سبب آن چيزى كه حكم كردى از براى انتفاع ما از حسن قول كه در ايشان است.
توضيح مراد: اين خوبيهائى كه ما در حق ايشان بيان مى كنيم كه سبب توفيق ما شده است يا سبب او حكم تو است كه در حق ايشان خوبى بيان كنيم يا اينكه ثناء ايشان اولا از شما شده است و ما هم تبعيت كرديم اين معنى بنا بر نسخه ى معروفه كه عليهم است اما بناء بر نسخه ى كفعمى علينا چنانكه ظاهر است و انسب است معنى او اين است كه وقتيكه مى خواهى رحمت خود را بر ايشان نازل نمائى بر ما هم نازل كن توئى جواد و كريم.
.....................
