اخلاق و كردار ناپسند
بخشی از دعای ششم صحیفه سجادیه :
پناه ببرید به خداوند بزرگ از
اللغه: نعمر بالعين المهمله يا به معنى عمر كردن و باقى ماندن است و يا بمعنى آبادى كردن ماخوذ از عماره در بعضى از نسخ بغين معجمه است به معنى فرورفتن.
برزخ: آن زمان فاصله از موتست تا زمان قيامت كه يكى از عوالم است دخل به عالم دنيا و عالم آخرت ندارد و ظاهرا عذاب نارى در آن نيست، و عذاب در آن نظير خواب بد است كه انسان مى بيند و مضطرب مى شود انشاءالله تفصيل او ذكر خواهد شد.
مبعث: محل برانگيختن.
شرف: بلندى و علو.
مواقف: جمع موقف يعنى محل ايستادن.
اشهاد: جمع شهد به معنى حضور كصحب و اصحاب و يا جمع شاهد است
مولى: از براى او معانى است به معنى هم قسم، رب مالك، سيد منعم معتق، ناصر، محب، نافع، ابن عم، داماد، شريك، و غير اينها.
التركيب: حمدا مفعول است از براى فعل محذوف اى احمده حمدا
شرح: يعنى ثناء مى كنم ذات حضرت بارى جل اسمه را ثناء كردنى كه باقى بمانيم به سبب آن ثناء در ميان اشخاصى كه ثناء كردند خدا را از خلق او و سبقت بگيريم به سبب او كسى را كه سبقت گرفت به سوى رضاى او و عفوش، ثناء مى كنم او را ثنائيكه روشن شود از براى ما تاريكيهاى برزخ و آسان بشود بر ما راه قبر ما به سوى قيامت، و بالا و رفعت برساند به سبب آن ثناء منزل ما نزد شهود يوم القيمه به عباره اخرى آن ثناء و حمد سبب شود مجاورت اولياء و اصفياء را در روزى كه جزا داده مى شود هر كسى به عملى كه كرده است بدون اينكه ظلم شوند و در روزى كه بى نياز نمى كند رفيقى از رفيقى چيزى را يعنى روز حاجت و روز پريشانى و روز فقر است در آن روز ايشان ندارند كسى را از خودشان كه اعانت و نصرت ايشان كند
تتميم نفعه عميم: ثناء خدا نيست مگر ذكر خدا و ذكر خداى از براى او آثار و خصايصى قرار داده شده مثل اينكه شفاى درد است و رفعت و علو مرتبه است و دفع هم و غم است و امثال اينها مثل نار و ماء كه از براى آنها آثار وضعيه است پس استبعاد نيست ثناء ذات بارى مبعث را آباد كند، محل بعث قبر است چنانكه آيه ى شريفه ى من بعثنا من مرقدنا دلالت بر آن مى كند از آن جا تا ورود در خدمت او منافات دارد كه مشتمل بر عقبات مهلكه است نمى تواند عبور نمايد مگر ناجى و اوحدى اين فرق كه مبعوث مى شوند تا خود را به قيامت رسانند چندين جور هستند فرقه ى مبعوث مى شوند مثل ذرات غالب ناس و حيوانات از سم دار و غيره بر او لگد مى زنند و زير دست و پاى پنهان و به نظر كسى نمى آيند، و اينها متكبرين از قوم هستند و بعضى را امر مى كنند كه اين قطعه از زمين را به دوش بكش و بياور در محشر اينها غاصبين زمين و مانعين زكوه اند و بعضى را مى آورند سوار بناقه از ناقهاى بهشت.
تذنيب: ظاهر از اشهاد در مواقف الاشهاد جمع شاهد باشد، نه جمع شهد و مراد از ايشان يا ملائكه است كه اينها مشهود بر رعيه هستند يا ائمه اثنا عشر عليهم صلوات الله الملك الاكبر هستند و هم شهداء على الناس يا مواد مومنين كمل هستند.
جمع شهد و مراد از ايشان يا ملائكه است كه اينها مشهود بر رعيه هستند يا ائمه اثنا عشر عليهم صلوات الله الملك الاكبر هستند و هم شهداء على الناس يا مواد مومنين كمل هستند.
..........................
