نیاز و نیازمند
• بخشی از دعای 12
ای حاجتمندان! بدانید كه برای حوائجتان جز در خانه
اللغه: امه اى قصده و امام را امام گويند از براى قصد ناس به سوى او.
طمع: اميد بستن به چيزى. و ظاهرا رجاء اعم است به عبارت اخرى در طمع اميد است كه منتظر وقوع هم هست.
افراخ: بيرون بردن و ساكن نمودن.
روع: به فتح راء به معنى خوف و فزع و ترس.
غمض: چشم پوشيدن به طور مسامحه.
طاطا: تواضع و فروتنى نمود.
احصى: اسم تفضيل به معنى احفظ و اضبط.
پس روى آورد به جانب تو در حالتى كه آرزو دارنده است به تو، طلب اجابت كننده است از تو، برگرداننده است ميل خود را به سوى تو براى اعتماد به تو.
اللغه: امه اى قصده و امام را امام گويند از براى قصد ناس به سوى او.
طمع: اميد بستن به چيزى. و ظاهرا رجاء اعم است به عبارت اخرى در طمع اميد است كه منتظر وقوع هم هست.
افراخ: بيرون بردن و ساكن نمودن.
روع: به فتح راء به معنى خوف و فزع و ترس.
غمض: چشم پوشيدن به طور مسامحه.
طاطا: تواضع و فروتنى نمود.
احصى: اسم تفضيل به معنى احفظ و اضبط.
مثل: به حركات مشابهت به غير و به تشديد به معنى ايستادن، ظاهرا در مقام به تشديد باشد.
الاعراب: منه فى قوله محذور منه تعديه نظير باء فى قولك ممرور به.
يعنى: پس قصد نمود تو را به طمع خود از روى علم و يقين. و قصد كرد تو را به سبب خوف و بيم او از روى اخلاص.
به تحقيق كه خالى نموده طمع خود را از هر كه محل طمع بود غير از جناب تو، و بيرون آورد ترس و خوف خود را از هر كه محل طمع بود غير از جناب تو، و بيرون آورد ترس و خوف خود را از هر كه محل ترس و خوف بود سواى تو پس ايستاد ميان مقابل تو در حالت گريه و زارى، و دوخت چشم خود را به سوى زمين در حالت فروتنى، كج نمود و منحرف ساخت سر خود را از براى عزت تو در حالت ذلت و خوارى، و اظهار نمود از سر خود بر تو آنچه را كه تو داناترى از او در حالت فروتنى و كوچكى و شمرد از گناهان خود آنچه را كه تو حافظ آنهائى از او در حالت فروتنى.
تنبيه: بدان كه در غالب اوقات انسان مرتكب معاصى مى شود يعنى ترك واجبات و فعل محرمات مى نمايد از روى وساوس شيطانيه يا طمع داعى شود يا خوف از غير خدا بعد از اينكه مسلط بر نفس خود شد و شيطان را مغلوب نمود صرف طمع و خوف از غير خدا مى نمايد و به سوى خداى وحده طمع و خوف حاصل كند و در مقام اطاعت و بندگى بيرون آيد.
به عبارت اخرى معبود كسى است كه خوف و طمع از آن باشد بعد از اينكه شيطان معبود انسان شود لابد انسان بالنسبه به او اين دو صفت را دارد همان كه در مقام عصيان آن خبيث بيرون آيد لابد آن دو صفت را بالنسبه به خداى خود تحصيل نمايد.
........................
