• بخشی از دعای 20
- عدل گستر باشید.
- خشم خود را فرو خورید.
- فتنهها و خصومت را خاموش
از اميرالمومنين عليه السلام و حضرت امام حسن (ع) مروى است، به درستى كه خلاق عالم خلق كرد خلقى برخلاف خلق ملائكه و برخلاف خلق جن و نسناس حركت كنند مثل آنكه هوام در زمين حركت كنند مى خورند و مى آشامند چنانكه چهار پايان مى آشامند همه ى ايشان مرداند زن در ميان ايشان نيست خدا در ايشان شهوت قرار نداد كه مايل به زن باشند، حب اولاد ندارند غرضى ندارند، طول امل ندارند، شب و روز بر ايشان نگذرد و بهايم و هوام نيستند، لباس ايشان ورق شجر است پس از آن اراده كرد خلاق عالم اينكه ايشان را دو فرقه كند پس گردانيد فرقه ى از ايشان را عقب مطلع شمس از وراء دريا از جهت ايشان شهر هست جا برسا و طول آن دوازده هزار فرسخ، در دوازده هزار فرسخ، سور آن شهر از آهن از زمين كشيده شده است تا آسمان اين فرقه را در آن منزل داد و ساكن كرد و فرقه ى ديگر را عقب مغرب آفتاب از وراء دريا و از جهت ايشان شهرى است جا بلقا طول آن بلد و سور آن بلد مثل است در هر شهرى از آن دو شهر هزار هزار در است از طلا و در ايشان هزار هزار لغت است تكلم كند هر طايفه ى بلغتى خلاف لغت ديگر.
حضرت حسن عليه السلام فرمودند: من عالمم به تمام آن لغت، نيست بر ايشان و در ايشان امامى غير از من و برادر من، و كسى عالم به حال ايشان نيست از اهل زمين، و آنها عالم به طلوع و غروب نيستند زيرا كه شمس طلوع بر غير ايشان كند و غروب بر غير ايشان كند و ايشان طلب روشنائى به نور خدا كنند، و اعتقاد ندارند كه خلاق عالم خلق كواكب كرده.
عرض شد خدمت حضرت اميرالمومنين عليه السلام كه: ابليس كجا است از ايشان؟
فرمودند كه: ايشان ابليس را نمى شناسند و نشنيده اند اسم ابليس را، احدى از ايشان هرگز معصيت نكرد، مريض نمى شوند و پير نمى شوند و نمى رند تا روز قيامت، عبادت خدا كنند هرگز سست نمى شوند در شب و روز از عبادت، آنها بيزارند از فلان و فلان عرض شد خدمت اميرالمومنين عليه السلام، ايشان چگونه بيزارند از فلان و فلان و حال آنكه ايشان عالم نيستند كه خلاق عالم خلق كرد آدم را يا نه؟
حضرت فرمود: آيا ابليس را شناخته ى تو به غير از خبر و مامور شدى به لعن او و برائت از او به درستى كه خدا موكل كرد بر ايشان ملائكه را هر زمان لعن نكنند ايشان را عذاب كنند، و در ميان ايشان طايفه ى هستند كه هرگز سلاح را نگذاشته و منتظر قائم ما (ع) هستند و خدا را مى خوانند كه ملاقات آن امام كنند، و عمر كند اين فرقه را در آن منزل داد و ساكن كرد و فرقه ى ديگر را عقب مغرب آفتاب از وراء دريا و از جهت ايشان شهرى است جا بلقا طول آن بلد و سور آن بلد مثل است در هر شهرى از آن دو شهر هزار هزار در است از طلا و در ايشان هزار هزار لغت است تكلم كند هر طايفه ى بلغتى خلاف لغت ديگر. حضرت حسن عليه السلام فرمودند: من عالمم به تمام آن لغت، نيست بر ايشان و در ايشان امامى غير از من و برادر من، و كسى عالم به حال ايشان نيست از اهل زمين، و آنها عالم به طلوع و غروب نيستند زيرا كه شمس طلوع بر غير ايشان كند و غروب بر غير ايشان كند و ايشان طلب روشنائى به نور خدا كنند، و اعتقاد ندارند كه خلاق عالم خلق كواكب كرده.
عرض شد خدمت حضرت اميرالمومنين عليه السلام كه: ابليس كجا است از ايشان؟
فرمودند كه: ايشان ابليس را نمى شناسند و نشنيده اند اسم ابليس را، احدى از ايشان هرگز معصيت نكرد، مريض نمى شوند و پير نمى شوند و نمى رند تا روز قيامت، عبادت خدا كنند هرگز سست نمى شوند در شب و روز از عبادت، آنها بيزارند از فلان و فلان عرض شد خدمت اميرالمومنين عليه السلام، ايشان چگونه بيزارند از فلان و فلان و حال آنكه ايشان عالم نيستند كه خلاق عالم خلق كرد آدم را يا نه؟
حضرت فرمود: آيا ابليس را شناخته ى تو به غير از خبر و مامور شدى به لعن او و برائت از او به درستى كه خدا موكل كرد بر ايشان ملائكه را هر زمان لعن نكنند ايشان را عذاب كنند، و در ميان ايشان طايفه ى هستند كه هرگز سلاح را نگذاشته و منتظر قائم ما (ع) هستند و خدا را مى خوانند كه ملاقات آن امام كنند، و عمر كند
هر يكى از ايشان هزار سال، قرآن خواند به نحوى كه ما ايشان را تعليم كرديم و چيزهائيكه اگر بر مردم تلاوت شود كافر شوند، و از جهت ايشان است خروج با امام (ع) زمانى كه پا شوند سبقت گيرند، در ايشان است اصحاب سلاح و در ايشان است پير و جوان، از جهت ايشان است شمشيرهائى از آهن غير اين آهن كه اگر بزند يكى از ايشان به سيف خود كوه را خواهد آن كوه را دو قطعه كرد جنگ كنند با ايشان امام عليه السلام با بربر و هند و ديلم و كرك و ترك و روم.
الثانى: كاف در قوله (ع) ليس كمثله شى ء معروف برآنند كه زائده است و زياد كردن آن از جهت تاكيد نفى مثل است زيرا زيادتى حرف به منزله ى اعاده ى او است در مرتبه ى دوم.
ملا سعد در مطول ذكر نموده آنكه احسن آن است كه كاف اصليه باشد نه زائده و غرض كه نفى مثل است از آن حاصل به احسن وجه در وجه در بيان او ذكر كرده.
اول: آن است كه اين از قبيل نفى شى ء است به نفى لازم او مثل اينكه مى خواهى بيان كنى كه زيد برادر ندارد مى گوئى از جهت برادر زيد برادر نيست شكى نيست كه اگر زيد برادر مى داشت لازم افتاده كه خود زيد برادر باشد الان كه مى گوئى برادر زيد برادر ندارد نفى لازم مى كنى نتيجه مى دهد كه زيد برادر ندارد زيرا كه نفى لازم نفى ملزوم خواهد نمود و همچنين در ليس كمثله شى ء زيرا كه اگر از جهت خدا مثل بود خدا خود مثل المثل مى شود الان نفى لازم كه مثل المثل باشد نمودى نفى ملزوم كه مثل باشد او هم نفى مى شود.
دوم: آن است از اين قبيل كه مثل تو بخل ندارد هم سنهاى تو قريب به بلوغ هستند هم سنهاى تو بالغ شدند غرض آن است كه ذات تو چنين هر يكى از ايشان هزار سال، قرآن خواند به نحوى كه ما ايشان را تعليم كرديم و چيزهائيكه اگر بر مردم تلاوت شود كافر شوند، و از جهت ايشان است خروج با امام (ع) زمانى كه پا شوند سبقت گيرند، در ايشان است اصحاب سلاح و در ايشان است پير و جوان، از جهت ايشان است شمشيرهائى از آهن غير اين آهن كه اگر بزند يكى از ايشان به سيف خود كوه را خواهد آن كوه را دو قطعه كرد جنگ كنند با ايشان امام عليه السلام با بربر و هند و ديلم و كرك و ترك و روم.
الثانى: كاف در قوله (ع) ليس كمثله شى ء معروف برآنند كه زائده است و زياد كردن آن از جهت تاكيد نفى مثل است زيرا زيادتى حرف به منزله ى اعاده ى او است در مرتبه ى دوم.
ملا سعد در مطول ذكر نموده آنكه احسن آن است كه كاف اصليه باشد نه زائده و غرض كه نفى مثل است از آن حاصل به احسن وجه در وجه در بيان او ذكر كرده.
اول: آن است كه اين از قبيل نفى شى ء است به نفى لازم او مثل اينكه مى خواهى بيان كنى كه زيد برادر ندارد مى گوئى از جهت برادر زيد برادر نيست شكى نيست كه اگر زيد برادر مى داشت لازم افتاده كه خود زيد برادر باشد الان كه مى گوئى برادر زيد برادر ندارد نفى لازم مى كنى نتيجه مى دهد كه زيد برادر ندارد زيرا كه نفى لازم نفى ملزوم خواهد نمود و همچنين در ليس كمثله شى ء زيرا كه اگر از جهت خدا مثل بود خدا خود مثل المثل مى شود الان نفى لازم كه مثل المثل باشد نمودى نفى ملزوم كه مثل باشد او هم نفى مى شود.
دوم: آن است از اين قبيل كه مثل تو بخل ندارد هم سنهاى تو قريب به بلوغ هستند هم سنهاى تو بالغ شدند غرض آن است كه ذات تو چنين است.
.......................
